Kale urdinaren azken egunak

B.A.B.A.

Burura zetorkizun guztia kale urdin hartan arnastu

                                    zenuen kiratsa zen.

Apurka-apurka kale urdinaren irudia argituz zihoan;

amona bakartia negarrez zegoen leihotik begira.

«Aldatu daiteke kaleen kolorea?» horixe errepikatzen

                                    zuen behin eta berriro.

Beno, orain behintzat gogoratzen duzu zerbait;

benetakoak ote ziren

amona negartiaren kolore gabeko malkoak?

baziren bai, baina ez zuk ezta berak ere ez zenuten

                                    kale urdinean egon behar.

Argia itzaliz zihoan, eta amona zaharraren oihuek

ez zuten erantzunik.

«Aldatu daiteke kaleen kolorea?»

azkenengoz galdetu zuenean berari begira geratu zinen;

amona negartiak irribarre egin zizun leihotik

salto egin aurretik.

«Aldatu daiteke!» esan zuen lurra jo orduko.

Bortizkeriarik gabeko kolpea izan zen.

Bero zirudien odolak kale guztia zipristindu zuen,

barreiaturik zeuden zipristinak elkartzen hasi eta

baso gorri bihurtu zen kale urdina.

Ahaleginak egin arren, ezin zenuen loak hartzea galerazi

baina begiak itxi aurretik, lehen zeukan irribarre berbera

                                    ikusi zenuen amonaren aurpegian.