Amodioaren sofrikarioez

Shaktale

Amodioaren sofrikarioez jardun ziren egun hartan

hondartza ondoko kafetegiko bakardadean,

zerbitzari alkandora zurien joan etorrian erreparatuz,

Ruper Ordorikaren musika imajinatuz,

itsasoaren zurrumurrua belarritaratzen zitzaien bitartean.

Zuri beltzez jantzitako bi lagunek

hitzik gabeko elkarrizketan murgilduta zirauten,

hiri urdinera itzultzeko lotsaz.

Begirada eta keinuen bidez konturatu ziren

ez dagoela arantzarik gabeko larrosarik,

egunsenti guztien ondoren, gaua datorrela,

eta elkarbizitza latzegia dela

bakarrik egotera lar ohituta

dauden arima anonimoentzat.

Mingotsa izan zen agurra;

mahaitik altxatu, elkar besarkatu

eta bakoitzak bere bideari ekin zion.

Atzera begiratzerakoan,

batak bestearen begirada bustia nabaritu

eta korrika aldegin behar izan zuten

itsas ondoko taberna hartatik,

ordura arteko laztan, kilometro, poema, izara arteko une,

zigarro, musu eta zerbezak derrepente ahaztu beharrez; betiereko iheslarien pare,

bizitzako bihurguneek behin eta berriro

zoriontasunaren errepidetik aparte utzi zituzten

gidariak bailiren.