Felipe
Alabeharrez ikusi hintudan etortzen,
arbolan gainetik, adar luzezko arteak,
iluntzen ari
eta hiriak iratxo antza hartzen zuen,
gauezko eta bizkorra.
Sartu hintzen logelan
herri desolatuaren barnean sartzen den bezain agudo
eta paretetan zehar
entzun nizkinan
nigar eta oihuak.
Zergaitik sufritzen dun
ene bihotz izkutuaren argia?
Zer samindurak nahigabatzen hau?
amodioa, amodioa, amodioa!
ez nintzen esatera ausartu
eta gauak nola astiro estaltzen zuen dena,
multzo hotza,
malkoz eta ekaitzez
ikusten jarraitu nuen.
|