Bizitza hordiak

Isabelino Proxenetagoitia

Josetxuk txikitoa dzangada batez hutsitu du, tabernazuloaren 15x4 metroetan barran lekutxoren bat egiten saiatzen ari den jendeteriaren bultzadei jaramonik txikiena egin barik. Halako baten, puberta baten ditiburu jolaskorrak sentitu ditu lepoan. Behean, txorokila altxatzen hese da. Goian, gordinkeriaz bustitako ideiak iladan irristatu zaizkio burmuinetik ezpainetara. Mihiak, ostera, alkohola destilatzen dio poro guztietatik, ezer zentzuzkorik adierazteko erabat ezinduta. "Nire errukarria!", pentsatu du, saminduta. Puberta desagertu egin da jadanik. Keinu goibela eginez, kamareroari ordaindu eta tabernaren amaierarantz joan da, bere patu gorriaren jakitun. Pentsamendu bat besterik ez: komuneko katea sama estutuz, hil zori arina eta bakea, bake santua betirako.

Mari Pilik logelako ispiluan bere buruari begiratu eta birbegiratu egin dio, berak ere ez dakien zeozeren bila. Gero, higuin keinua eginez, kalera irten da. Neska txiki zatar konplexuak larritu egiten du oso. Horregatik berak ere bilatzen du ardoan kontsolamendu eta aterpe. "Azken batean, mozkortu behar banaiz, izan dadila arin eta merke", pentsatu du, praketako poltsikoan berrehun pezeta eskas haztatuz. Azkar asko egin du, tabernarik tabernera suge bat legez irrist eginez. Lamorkizaren sentsazioa olatu beroetan bezala heldu zaio. Zoriontsu egingo duen mutilen baten bila hasi da, alde guztietara begiratuz. Zaila da, eta "beraiek asko berba egin, bai, baina gero ez dute ezer egiten" pentsatuz kontsolatu da, bera bezalako munstrotxoren bati inork begiratuko ez dion segurantzaz. Horregatik parada guztiez baliatzen da ahalik eta atseginik handiena lortzearren. Mutilengana lizunkeriaz hurbiltzeko jaugina izaten du, estualdi guztiak probetxatuz. Orain txizalarria da. Ahal bezala egin du aurrera. Komunera sartu eta bertan ikusi du, handioski, katea idunaren inguruan, hilda, erabat hilda. Zergatia jakin gabe, zantarki musukatu du eta gero irten egin da. Ezin du gehiago. Burmuina lausotuz doakio eta bapatean, erremedio gabe, lurrean ikusi du bere burua, begiak ardoz gorriturik, buruan hutsune eskerga besterik ez.

Jose Mari kasu aparta da. Berak ez du ohitura ez modagatik edaten, ez horixe!: bizibehar larriagatik egiten du. Etxetik arineketan irteten da, aurpegia zoriontasunez izetua, jauzi eta irrintzika, ardo uholdearen irrikan. Bai, badaki goizaldean etxera itzultzean ama zain izango duena, "semetxue, zelan zatoz!", baina berak ez dio jaramonik egingo eta logelan ezkutatuko da. Botila ur eta atun lata armairutik atera eta bete-bete plantauko da, atearen bestaldean ez dakit zer oihukatzen ari den amaren negar zotinei iseka eginez. Jose Marik jendeak utzitako soberakinak edateko ekandu zikina du, edozelako edarienak. Ondo mozkortuta dagoenean, txorokila ateratzeari ekiten dio, lepoa hormaren kontra eta begiak itxita, puberten iztermami bigunen igurtziak nabaritzean plazer orgiastikoak sentituz. Sarri txurrustadaraino iristen da, eta orduan zorigaiztoko edozein neskatilaren praketan hutsitzen ditu barrenak. Orain ere antzerako laketaldian dago. Taberna ezin hobeto dago, jendez mukururaino, eta pubertak joan-etorrian dabiltza, bera nahikariz ingara eginda. Badatorkiola konturatu eta txorokila neskatxa eder ile horail haren ipurdi goxoari itsatsi dio, hasperen atseginkoien artean hazi ugaria isuri ere bai. Neska ohartu egin da eta belarrondoko itzela inkatu dio, taberna guztiak entzuteko modukoa. Jose Mariri ez zaio axola izan, berea egin baitu jadanik, eta kalera joan da, kirtena oraindik kanpoan. Orduan neska hura ikusi du lurrean, korde gabe, zeharo katututa, eta ez bat ez bi, ahoan sartu dio, gizon zoriontsuaren irribarre ergela ezpainetan. Azkenean, kalean behera abiada bizian datorren kotxe haren gurpilen azpira burua botatzea besterik ez zaio otu.

Martin alkoholtzale hutsa da. Maiz ez du nahikoa diru izaten eta horregatik aspaldi hasi da etxean gauzak hartu eta kalean saltzen. Orain ere, esaterako, poltsikoan zilarrezko hainbat goilare eta sardexka daramatza, amari goizean ostuak. Zelan edo halan saltzen saiatzen ari da, benetan merke merkeak jartzen ditu, baina bai zera, ez dago modurik. Kamareroa oharkabean dagoela botila bat ardo hartu du, ezinbestean. Bero dago, baina bost axola. Denbora laburrean hutsitu du, azken dzangadetan goragalea sentitu arren. Lurrean botata bere buruak ardoarentzat besterik ez du lekua, ardoari eskaintzen neurona eskas zorabiatuak. Goraino beteriko galdara bat edaten imajinatu du bere burua, gehiago jasan ezin izan duen arte, eta orduan burutik behera bota du ardo guztia, dutxa hordigarri bezain gozatsuan. Bapatean, gurasoak etxetik kanpo daudela gogoratu du. Badaki aitak edarien armairua giltzapean uzten duena, baina ez dio ardura. Arineketan joan da kotxerantz, agudo arrankatu, baina kaiku hura biderdian jarri zaio, ezin izan du galgatu, eta errai guztiak zapaldu ostean zer egin ezean gelditu da, eta orduan barreka hasi da, barreka, barreka.

Ricardo etxean dago, ohean etzanda. Gau hartan izaniko ametsa darabil gogoan. Mendira zihoan, bakarrik; tontorrera zeharo abailduta heldu zen. Gero landa hartara jaitsi eta iturrian ur dzangada luzea egin zuen. Etsipenez, zahatoaz oroitu zen, bizizuku horren zapore goxoaz, baina zoritxarrez etxean ahaztuta zegoen. Beherantz joateko maneatu zenean, han ikusi zituen, eskumaldean. Bi ziren, biak beltzaranak, eta eguzkitan zeuden, belarrean etzanda eta larrugorritan. Halako ikuskariaren aurrean konkorrik geratu zen. Konturatu orduko eskuan zeukan taketa, eta igurzten hasi zen, suharki. Ezkutuka hurbilduz joan zen, hamar edo hamabost metrora jarriz, sastraka batzuen atzean. Zoramena beraietariko bat altxatu, bestearen gainean jarri eta musukatzen hasi zitzaionean izan zen. Besarkada haiek, fereka haiek erotzeraino berotu zuten, ezin zuen gehiago jasan. Ia ia lehertu zen sexua elkarri kitzikatzen ikusi zituenean. Klitorisa lamizten zioten elkarri, gero ditiburu zutak, aah, aah, bibolin busti bat etorri zitzaion irudira, bibolin bustia, zakila suhartuta zuen esku artean, eta besteak han, azenario banarekin, sartu-ateraz, ahoetatik atsegin barautsa zeriela... Ezin izan zuen gehiago. Beraien gainera oldartu eta titietan isuri zien hazia, atsegin ikara artean. Baina, ziplo, hain gertutik begiratzean, atso ezin ezainagoak zirela ikusi zuen, kuskulak, zantzoka barre egiten ari ziren sorginak. Atzeraka egin zuen orduan, baina berandu zen. Lurrera bota eta haginez klask egin zioten. Berak, erresuminaren erresuminez, oihu lazgarri egin eta zakil zarrastatua ikusi zuen, zati bat lurrean eta bestea bortxatzaile haien ahoetan. Gozaro dastatzen ari ziren, jaki eztitsu bezain garestia balitz bezala. Orduan itzartu zen, izerditan blai. Eskerrak, logaitz bat besterik ez baitzen izan. Oraindik dago ohean etzanda, baina jadanik ez du ezertaz pentsatzen. Zer egin jakin ezean, leihorantz jo du. Harriturik, kotxeak burubako hura nola zapaldu duen ikusi du eta orduantxe izan da, itsualdi baten, leihotik behera bota duenean burua, bakarrik bost pisu bere-berea den heriotza dastatzeko.