Kartak

Estudixo asko eukin barik eskribitzera atrebidu naz.

        Zeaitik ez ba? Batzuk diñue bata ta bestie baña...

        Ixetez Durengoko semie naz eta holan be jarraitzeko asmue dekot. Zeaitik ez ba? Bata ta bestie esan arren; zer ba? geuk pe bixitza osue emon du honetan ta ze! Zer ba?

        Bakarrik esangotsuet, nik neuk e, grazixa apur bet eta hoixe dekotela, beti esaustie ta, neuk hoixe aprobetxau dot, situaziñue gatxa izenda be... Nik, neuk, honi afisiñue eukin dotsat beti tte, ze ba! txarto dok ala?

        Ein deigun guk geurie ta bestiek ein deixela gure dabiena. Holan ba, gorantziak eta aurrera-aurrera segidixue, fiñ, fiñ.

Izen Barikoba

Erredazioa itxi aurretxotik errekau-mutila hurbildu zen gure bulegoetaraino. Zer esanik ez mutikoa lotsatu eta akonplejatu zela hainbeste lagun eta hainbeste tresna sofistikatu ikustean.

        Baina gutuna ez zen mutiko harena, ekartzera lotsatzen zen karreto sasoiko neska batena baizik.

        Honela zioen monja eskolan zebilen neskatoak (eta pasarte garrantzitsuenak aukeratzeko derrigorrean gaude, gutuna luzeegia suerta bait litzateke bestela):

        "15 arte dauzkat eta aldizkari bat ateratzekotan zaudetela entzun dut. Beharbada orain idazten nabilena bukatu orduko apurtu egingo dut 1, edo beharbada gutuna ez da zuengana iritxiko, edo beharbada ez duzue argitaratuko. Baina bueno, zuek irakurrita ere ez dakit zertarako idatzi dudan... mesederen bat nahi baduzue, bordatzen badakit" 2.

        Zure trankiltasunerako, badakizu zure berri jakin dugula, eta edozein egunetan kabi horretaruntz hurreratuko garela, mostotxo bat ordaindu eta zerbaiterako laguntza eskatuko dizugula. Eskerrik asko idazteagatik.

        Beste irakurle guztiei gonbitt bera egiten dizuegu, zerbait egiteko zareten zihurtasunez: hildakoak berbiztu, pastelez mozkortu edo aldizkariak erre. Edozerk balio digu.

        1 Sasoi horretako oso jokaera normala dela aitortu digute gure sikologoek.

        2 Hau da gutun honetako gauzarik garrantzitsuena, bestea... bestea... enfin.

Herrera de la Mancha: 21-12-1983

        Queridos amigos:

        Recibo vuestra carta estando en Puerto y ya había emborronado un par de folios para vosotros cuando me trajeron aquí. Y aquí resulta que está prohibida la correspondencia con los amigos, salvo que pueden enviarse christmas durante ciertos días; son días estos en que los corazones se adornan de estrellitas y cascabeles. Pero a ver si os puedo contar algo.

        XXXXX, hoy me ha dicho mi hermana que vais a publicar una revista de literatura, y a ver si escribo yo algo. Tengo escritas muchas cosas pero no sé si os podré mandar nada, al menos a corto plazo. Por un lado no tengo máquina de escribir, y por otro no sé si me darán permiso para sacar los textos en vascuence, porque la primera reacción ante las cosas que no entienden suele ser la de prohibirlas.

        Sobre esto no hay nada que contar, salvo que es un cuento muy malo. Bueno, dadles unos recuerdos a los amigos y tomaros unas copas a mi salud. Un abrazo muy fuerte.

Joseba Sarrionandia