Ibon Iribarren

          Berak ez ninduen maite.

    Bere goxotasuna lortzeko

ilunabarrera isuri nuen

                 (jario zerura)

baldekada bat eguzki gorri, grifotik gau itukin bat

    erortzen zelarik.

          Atxilotu al dun inoiz bere maitasuna?

    Hire abestiek aldioro

          melodia ezberdin batez egiten dinate soinu,

baina ba al dakin zergatik?

                 Eta noizbait, dena da egonezina

                 bera eta nire

                 nire eta hire

                 gure eta gauaren

artean,

    baina ez dakigu zergatik.

          Nahi nuen maita

          (nahi bera dastatu)

          nahi bere sufrimendutik malkoak edan,

                baina ez nintzen egarri,

eta ez nekien (ez, ez nekien) zergatik.

                       Hartu zizkidan eskuak,

                       laztandu ezpainak,

eta ni saiatu hizketan

(saiatu hitz bat esaten)

                       baina hitzak ahaztuak nituen

eta joan egin zen

eta bere kristalezko anpuluak irentsi zituen,

    baina ez zekien, (ez zekien berak ere) zergatik.

Gaur, gauaren kriseilua

          brisara xume batek itzali du eta,

          iluntasunean,

          negar batek estaltzen ditu ene begiak,

          haiek itauntzen didatenez,

          «zergatik utzi hioan joaten, zergatik?»

Apokalipsia!! apokalipsia!!

haur baten bihotza zabortegietako

miserere aizunean, miserere ilunean

galdu zaigu.

saxofoiaren besarkada lanturutsuaren ordez

bete dezagun alaitasunez kantua

bete dezagun audientziaz eskua.

aurkitu dugu haria

jostorratzetik sartu ezin zuelako

etxetik aldegin zuen anderea. eskerrak.

baita zuri ere.

errepide harritsuetako

bake isilaren

heriotz isilaren bila irten zen,

esperantza meatzetan sartua zen lanean.

baina jainkoaren atzapar luzeak

eman dio doinu zerutiarra

eta bertan dirau, san pedroren atarian,

zirkoa antolatu zuenean ipotxa galdu zitzaion

negozio gizonarekin.