Hondartzatik errealitate gorrira

Zurito Mentolau

Ordu biak izango ziren toailetan etzan ginenean. Bakoitzaren toailak bestearena ikutzen. Sopelako hondartzan hondarrak erre egiten zuen, eta eguzkia jendearen gorputzari beltzatzen ari zitzaion. Hodeirik ez, udako egun galanta eta oso jende gutxi Sopelako hondartzan.

        Ezin ederrago zegoen Miren. Eta neu bere ondoan. Bañadore beltza zeraman. Dena zen beltza, bere ile luzea, kizkirra, bañadore bezain beltza, edo agian beltzago. Bere izterrak beltzaturik zeuden, bere eskotea ere, eta bere sorbalda beltzatua eguzkiari erakusten zion. Eta neu bere ondoren.

        Harritzekoa zen, horrelako eguna eta hain jende gutxi. Ezin egokiago hondartzan egoteko.

        Itsasontzi haundi bat itsasoan, lasaitasunaren erdian. Itsasoa bare bare, eta ni urduri samar Mirenen ondoan.

        Pasa den urtean ezagutu nuen neska hori, orain gauden toki berberean, orduan baita beltzatuta zegoen ere, eta orain bezain ederra. Baina orain ni nago bere ondoan; oso hurbil ikus ditzaket bere begi beltzak.

        Barkuaren turuta entzuten dut gure ezpainak elkar ikutzear daudenean Tuuuuu... Tuuuuuu... Tuuuuuu... oraindik ez dut musukatu Triiiii...n Triiiiii...n. Telefonoak esnatu nau. Begiak ia, ia, ezin zabaldu; ez nago bere ondoan, gaua da eta telefonoa deika dabil.

        Bihotzaren taupada gogorrak nabaritzen ditut, gero eta bortitzago. Larritasuna igerri ahala, bortizki kentzen ditut nire gainetik maindirea eta mantak.

        Telefonoa gauez lotzeak ekartzen bait ditu berri txarrak, gabaz telefonoaren beldur naiz.

        Korrika noa pasilotik, telefonoa hartu dut; ezin arinago.

        —Bai...

        Zurbil nago, eta ondo esnaturik. Lau segundutan hondartzatik telefonora.

        Isiltasuna, bizpairu segundu, baina niretzat bukaezinak.

        —Laister harrapatuko zaitut, eta niretzat izango zara. Ia biluzik nago, eskua hanka artean daukat. Atzamarra mugitzen dut, mmm...h, nire barrutik doa. Pizkanaka pizkanaka hezetasuna nabaritzen dut atzamarran, mmm...h. Laister igerriko duzu nire barruko hezetasun hau. Laister milikatuko ditut zure giharre guztiak, zuk nire gorputza laztantzen didazun bitartean. Mingaina jango dizut. Guk ez dugu amorea egingo, maitia. Geu txotxoketan ibiliko gara.

        Titi... Titi... Titi....

        Telefonotik ateratzen zen soinuak apurtzen zuen isiltasuna. Aurikularra belarritik kendu eta berari so egin nion une batetan.

        Telefonoa eskegi, buelta eman, eta nire aurrean nuen ispiluari begiratzen.

        —Nor izango ote da? Galdetu nion nire buruari.

        Neska horren abotsa ez nuen ezagutu. Sukaldera joan nintzen, laurak eta bost. Eseri eta pentsetan hasi; gabaz telefonoaren beldurra guztiz ahantzirik nuen, baita hondartza ere, edalontzi esne baten aurrean.

        —Nik, Fede Artajona, 25 urte, nahiko itsusi, neskekin arrakastarik ez, eta «llamada obscena» delakoa jaso dut. Harritzekoa hi!

        Euria ari zen kalean, gaua hotza izan behar zuen. Ohera itzuli nintzenerako honek bere bero goxua guztiz galdurik zuen, eta ni oraindik buruari bueltaka.

        Etzanda, bakarrik burua irten zitzaidan manta artetik. Iheska ibili nintzaion loari.

        Neska hori ezaguna izan behar nuen.

        —Marta izango da? horrela balitz..., ez, neska hori nahiz eta oso lagun ona izan, ez dakit, ez du ematen gustatzen natzaionik.

        Edo Sara, zergatik ez? Oso begi politak ditu, ez, Sarak ez dauka nire telefonoaren zenbakia, eta nire abizenak ez dut uste ezagutzen dituenik, beraz...

        Amaia! Esan nion nire buruari kriston aurkikuntza bailitz.

        Amaiak nirekin egiten zuen lan Bilboko bulego horretan, bere mahaia nerearen aurrean zegoen, aurrez aurre egiten genuen lan. Beti ihes egiten zuen baten edo bestearen begirakadak bestea ikusteko asmoz. Behin baino gehiagotan elkarri begiratzen genion segundu pare batez. Baten irribarrak edo bestearen begieri ihesak apurtzen zuen egoera polit hori.

        Askotan so egiten nien Amaiaren zangoei. Hanka luzeak, batzutan galtzerdi beltzek beltzatzen zituzten izter izugarri hoiek. Gona baita beltza izaten zen ere, beltza eta motza. Eta ni hor, aurrez aurre, lan egiten eta hanka gurutzatu hoiek ikusten.

        Ez dakit noiz, baina lotan geratu nintzen. Iratzargailuak esnatu ninduela oraindik buruari bueltaka nenbilen.

        Lanean Amaiaren jarrera arrunta zen, baina bera zela zihur nengoen. Ez dakit zergatik, baina bera zelakoan nengoen.

        —Fede, pasa itzadak folio hoiek mesedez.

        Guztiz normala.

        —Ordua duk. Ala, gosaltzera! Gaur hiri tokatzen zaik motel. Natarekin eskatuko dut kroasana txo!

        Irribarre hori erabat arrunta, baina bera zen, ziur.

        Egun osoa eman nion pentsatzeari. Amaia zenaren sinestepean hamaika amets eraiki nuen.

        Gaueko hirurak ziren telefonoa txirrinka hasi zenean.

        —Bai..

        —Kaixo maitia, esnatu zaitut?... Parkatu baina zure beharrean nago. Bero bero dut nire gorputza, eta orain zu beste aldean igertzean are gehiago.

        Zure argazki bat lortu dut, eta horren aurrean goxa arazi dut nire gorputza, baina hori ez da nahiko izan. Laister, oso laister egongo gara ohe batetan Imanol. Zu eta biok, bata bestearen gainean, elkarri mingaina jaten nire barrura sartzen zaren bitartean.

        Imanol behartzen zaitut. Gauero igertzen dut zure falta. Baina laister nirea izango zara Imanol.

        Titi... Titi... Titi...

        Telefonoa eskegi gabe, eta aparailuari hitz egiten.

        —Imanolek pisua saldu zidan pasa den hilabetean Sopelara bizitzera joateko. Hurrengoan bere telefono zenbakia emanago diot!

        Fede Artajona, 25 urte, nahiko itsusi, eta neskekin arrakastarik ez.