Oparia

Jose Maria Carandell

Ixtoria informalak

Gabonetako erregalu bat egin nahi nion, baina oso trebeki aukeratutako erregalua izan behar zian ordea: munduko ezerk baino gehiago higuin zekiona.

        Egun batzuz pentsatzen ihardun nian, gure harremanak gogora ekartzen nizkian bitartean. Eta gure elkarrekiko bizitzaz gero eta gehiago oroitu, orduan eta laketago nian nire erregaluak bere onetik atera eta ahalik eta gehien narrita zezan, nire gorroto eta mendeku irrika asetzeko.

        Ezkondurik egon ginen bi urteotan ez genian hogeita hamaika eguneko lasaitasuna besterik ukan. Aurrenengo txiripina jada ezteigauaren hurrengo goizean gertatu huen. Zeremonia zibila aurreko aste laburretan gauza guztitan berdinak izanen ginela argi ta garbi utzi genian geure artean: lanean, etxeko lanetan, sartu-irtenetarako eskubidean. Etzegok errazagorik niretzat, nioen nire baitan, ez bait nauk inoiz ondasunek besarkatutako gizona izan, eta etzaidak ezta ere inork bere menpetasunaz esklabuzta nazan laket. Txikitandik, berdin berdin zekiat patatatortila bat egin nahiz fraka pare bat neronek saretzen. Baina itzela izan huen nire ustekabea, zoritxarreko goiz hartan, begiak zirrikatu eta bera jeikirik ikusirik, eta ni janzten niñuan artean kafea prestatzeari ekiteko eskatzean, nik ez nuela bera morroi gisa tratatuko, ezta amatxo baten antzera, eta are gutxiago hor zehar beren senarren beharren menpe korrika batetik bestera ibiltzen diren emaite horietako baten moduan, erantzun zidanean, zalantzarik gabe, aldez aurretik pentsatutako bortizkeriaz. Etzegoen eta hura baino ezer nire gogoagandik urrunago! Gehienean, nik ez nian eskaera harez azken finean gure praktika igualitarioen kutsu teorikoa ezabatzea baino beste gauzarik nahi, ez bait duk ona eguneroko bizitzan eskema eta printzipio mentalak nabari daitezen, eta berak, are ta koleratsuago, emakumeak esklabuztatzen horixe bertatik hasten dela ihardetsi zidaan.

        Hau ostera, egunean egunean jasaten gehiago kostatzen zitzaidan gaizki ulertze eta tamal kate luzearen hasiera besterik ez huen izan, eta horri gainera gartzelatu bola bat gehitu zitzaioan joan den abuztuan fisikoki nazka ematen niola esan zidanean, kilotxo batzu gizendu bait nizkian, gure senar-emazte bizitza jarraitzeko azken indarrak kenduz. Guzti hauengatik, dindirri egoera deitoragarri batetara bihurtu arte, behin da berriz tratatzen ninduen ankerkeriagatik, bere sekulako berekoitasunagatik, nahi nian nik erregalua bere generoan perfektua izan zedin, hilketa perfektu antzo. Ezin hareago zitekeen gatun iraingarri batetan pentsatu nian, paketea irekitzean aurpegira salto eginen zioten dozena bat arratoitan, tartera batera jasotako gotikinean.

        Berak geure ezkonkide apartamentuan bizitzen jarraitzen zian, nik hiriaren beste puntan gela alokatu bat hartzen nian artean. Nire gelan zehar paseiu kontaezinen ondoren, ideia ikaragarri on bat otu zitzaidaan, eta berehala jarri nian martxan. Benetan, sututa ikusteko nire lehia asetzen zian erregalu bat huen. Ez lioke ezerk higuin gehiago emanen. Hozkailutegia batean embalapen kaxa haundi bat erosi nian diru gutxigatik, hortan gehiegi gastatzeko prest ez nengoen eta. Etxera eraman eta gau guztiz aritu niñuan kaxa ta erregalua apaintzen. Nire poza orduz ordu haunditzen huen ekintzaren arrakastan pentsatzean. Bere higuindura imaginatzen nian, bere imentzioak, bere narda adierazpenak. Poe berbera ere, «Amontillado upela»n, bere mendekua Fortunatoren aurka prestatzean ez huen zorrotzagoa izan. Berea mendeku amarrugabe eta espontaneoa izan huen, bere aldi egizalekoarekin bat zetorrena. Nirea aldiz, askoz oker eta ankerragoa, mende gaiso honen mailakoa.

        Furgoneta bat etorrerazi nian eguerdian, bi gazte gihartsuk gidatua. Egin beharrekoa adierazi eta heurek hartu ziaten tapa iltzatzeko kontua, nire azalpenak jarraikiz, eta eskilaratik behera jeitsi ziaten ondoren, nik aginduak ematen nizkiean bitartean: «Poliki-poliki. Kontuz. Ez kaxa alderatu. Horrela. Aurrera». Kaxa autoan sartu, eta damutuz atzera egin zezaten galerazteko, solasaldi animatua goxotu nien bidean. Komeria bat besterik etzela erakutsiz beti.

        Nire aintzinako etxera irixtean kaxa igotzeko eraz azalpenak eman nizkiean berriro ere. Pisu haundia zian eta arretarik prestuenaz igotzea komeni huen. Kalte gehiegirik egin gabe lortu ziaten. Azkenik, kaxa ate aurrean utzi, atea jo eta gizon batek irten zian zabalduz. Nik ez nian ezagutzen. Nire emaztearen maitalea izanen huen. Dohakabea. Haundi ta fuertea huen. Kaxa sartzen lagundu zian. Nitaz halako irazkin gozogabe bat eginez, erregaluaren igorlea neu ninduela jakitean. «Papelerdo hori», egin zian hots. Erregalua onetsi zian ordea, agian nire emazteari bueltatzen nizkioan gauzetaz zetzala pentsatuz, edota benetako opari batez agian. Transportisten galderari, bere andrea etzela etxean, baina jatorduan helduko zela erantzun zioan. Inolako eskupekorik gabe bidali zizkian gero eta kaxari behaka gelditu. Lanabesen bila joan huen baina, hobe pentsatuz, lurrean utzi zizkian, kaxa etzan eta etzian ireki. Harekin ezin kontent, beste buelta bat eman zioan mixerableak hanka gora ipiniz, nahiz eta alboaldetan marrazturiko ikur gorrietaz jabetu: «Parada honetan mantendu». Geroxeago berriro zutitu zian eta mailuz estraineko tabla altxatzen hastean, ateko tinbrea jo ziaten.

        Pozezko garrasi bat bota zian nire emazteak. «Niretako?», itaun zian. «Niretako?» Baina iragapenik gabe pozalditik amorrazioraino igaro huen, gizonari oihukatzeko: «Eta hiri, nork eman dik hiri nire oparia irekitzeko baimena, ergel hori?».

        Oparia nigandik zetorrela esanez desenkusatu huen gizona. Baina hain zegoen berotua bere erregalu gangarragatik, bere jatorriak ardurarik etziola promes eman ziola. Bere gauzak bereak hituala eta ni bezalako zerriengandik ere opariak onartzen zizkiala. Gizona berriz irainka hasi zitzaioan eta bera infernutara aldarrika segidan. Haatik ordea, bera alde batean bestea bestean, taparen sei oholak desiltzekatzeari ekin zioten.

        Tapatean almohada bat zegoen. Eta nire emazteak apartatu egin zian, «baina ze demontre dok hau?» oihukatuz. Eta orduan, bere sudurren puntan bertan, harriduraz zurbil eta nardaz zirgiturik andrea, kaxa barnetik agertu niñuan ni, belarritik belarrirainoko irrifarrea hortzetan.

        Txit atsegina izan huen niretzat bere nazkaren ñabardura desberdinak aztertzea. Orgasmikoak zitzaizkidaan bere purrustadak eta begitako txinpartak, bere laidoak, bere kolpeak eta baita gizonarenak ere, bien amorru bizia niri aitzi hitzartu bait huen zegoeneko. Eztiat inoiz hainbat atseginez eskilara batzutatik behera zilipurdika hanka egin. Eztiat inoiz hainbesteko asetasunez azkenengo mementuan okatu zidaan bezalako esaldirik entzun: «Esan nian ez hindudala inoiz gehiago berriro ikusi nahi, txingote, nazkagarri alena».

        Erregalu perfektu bat izan huen.