Neure izeneko goi-aingeruari otoitza

Migel Anjel Asturias

euskaratzailea: Igotz

Goi-aingeru maitekor,

zure ostean, neure eriotz-ordua.

Eutsi egiozu! Zoriontsu naz!

Igaroten ez eiozu itxi, Goi-aingeru sendo.

Burrukatu zeure ezpateaz, il eriotza.

Argia ipiñiko dozu aren aurka,

Goi-aingeru ezkutuzko,

edo askatasun batua, bera baita

gain doguzan nausikerietatik txarrena,

illunenetarikoa. Zure izar argiak

jagon bei nire loa.

Bildurgarri yat gaua. Gau-aldian, izan be,

etorri daiteket ixil-ixil, izate barik,

begiak niri beti-betikoz iztera.

Neure izeneko Goi-aingeru,

ez naiala, otoi, inguratu

neure eriotzeao unean

gizon izanaren asarreak.

Igortzi zeure ezpataren sugarra

neure azurretan. Argia izango naz barnetik,

eta arek esango dau: Ez naz igaroko!

Eta igaroten baldin ba'da,

gizona ikusiko dozu eriotzeaz

burruka latzean, besoz beso.

Saiatuko naz, bai, ari koraiña kentzen,

eta ari begiak sar-azten; ikusi naiala

etsai biurturik, azur argitsu

ta gorizko zuraje egiñik.

Ats-artu daian, arnasa dautsot sartuko;

bere mututasuna itxi ta autor daiala

zergaitik dagiskun kalte,

ta ba-daiteke nik mosu emotea.

Bere illotza mosutu bear da, iñostazun,

neure egunetako Goi-aingeru orrek;

ordun, baiña, neure erio izango ta ez iñorena,

nigaz burrukan egin dauana,

nik mosu emon ta koraiña kenduko dautsodana.

Bitartean, zaindu nagizu, arren,

ordu ez mende eztan ordutik,

orain eta orduan.