Norbaiteri

I. Olabeaga

Ondo jakin det, negar

egin dezula; bota

malko mingots asko.

Seme maitea galdu

ta gero, galdezka ari:

bizi... zertarako?

        Amets-eten gogorra!

        Ta zuk begiak itxi,

        illunpe nai bizi.

        Bi eskuz naigabea

        artu, txori gaxo lez,

        ta joaten ez utzi.

Joan zait betiko poza!

diozu samin betez.

Egizu negar, bai.

Zillar-malkok sendatzen

dute gure samiña,

arpegi utziz blai.

        Biotz barruan ez ta,

        emengo bazterretan

        ote dabil poza?

        Bai emen eta bai or,

        sinis zure osaba,

        dezu zoriona.

Ez dezula arkitzen?

Leiatsu billa zazu,

ziur, ziur nago,

eguzki poz sortzalle

laño beltz atzian lez,

ortxe, ortxe dago.

        Kristo dezu poz ori.

        Amak ezaguerazi

        txikitan zizuna.

        Bera dezu egizki,

        atsegiñ ta laguna,

        len maite zenuna.

Gaurtik asi ta jarri

Kristo, neke, naigabe,

egun illunetan.

Bera bai zaizu argi

bero, sendakaitz gozo,

gaitza guzietan.

        Irakurri arretaz

        gure ORIXE aundia

        olerki batean:

        «Arbide au dugu KRISTO.

        Ortatik oin bat baztar orduko

        sumatzen da ots motela,

        arbide orren ertzetan daude

        bi amildegi berela.

        .................

        Zuk naukazu beti oleska

        Jaungoikoaren atetan;

        Beretzat egin nindun ezkero

        nola ni utzi illunbetan?»

Zure bizitza bizi.

Begi irikiekin

bide egin, da bizi.

Ta ondoren, itxaro

begi irikiekin.

Orra poz iturri.

        Irri-par egon beti.

        Gizon lillura dezu

        irri gozo ori.

        Berarekin mundua

        izango apañago,

        ta ori esker zuri.

Irri lagun, eskatu;

irri xamurrez eman;

bidez, penak kendu.

Etxea, lantegia,

zure irriz alaitu,

ta argiz apaindu.