Orient Express...

Itxaro Borda

                                             I.

Iragan ostegun arratsalde apaleko tren misteriotsua elkarrekin hartzen

          ahalko genuen: geltokiko ostatu zaharrean bi kafe edan

          genituen ameriketako indio gorriak aipatuz, eta hamar zentima

          hori mahain gainean utziz, zerbitzariak second empire kutsuko

          bibote harriagarri arta zezan...

Hezurretan berotasun asko sartzen zitzaigun, joaten, etortzen ziren

          jende ameslarien abotsak entzunez eta permisionez libratuak

          zituzten soldado gazte elekarien erdian jarririk ginaudelarik,

          berotasun piskat haragian, bihotzean menturaz...

Ez genuen gutaz mintzatu nahi: gu, ni hizki pizuak baztertzen saiatzen

          ginen, mundu honetakoak ez ziren logikarik gabeko historio

          fantastikoak asmatuz. Beste hizkuntza inpertsonal bat, arinago

          eta sakonago bat behar genuen solasean jarraitzeko...

Biak zein bere herriko ohituretarik hain urrun ginen, geltokiko taberna

          hortan, galduak edo erroak mozturik, zertako tristetu: gu hospo

          lehorrak ginen, eta arras ongi bagenekien bizitzen genuen

          kafearen beltzak neurtu momentua osoki superfiziala zela...

Unibertsitateko bibliotekan aditu burges alaben fantasma idilikoak

          aztertzen hasi ginenean, bat batean, hotz gaitzak hiriko harregiak

          izoztu zituen: azenzorez eta horma puskatuz bete mahumak

          segizkiten, gu estonatuak, gure baserritar ingumekin...

Erran zenidan Istanbulera abian zinela, Kurdistaneko espioi isilarekin

          hitzarmen bat ba zenuela, zure anaia Firenzeko garan gaiztaginek

          hil zitzaizutela, ahizpa Patagoniako anbasodearekin

          eskondua zenuela eta zure amak agata kristi izena zuela...

Zergatik ez nituen zuk ahozkatu hitzak oro sinetsiko?

Sinestea bakardadearen kontrako erremedio ona da...

                                             II.

Smarkandako bazilika bizantinoaren maldan, Orientetik etorri amets

          saltzaleek, tamuleraz, biltzen zituzten ibiltari indiferenteak.

          Raavi Shankarrek flautaz zoratzen zituen orduan, Calcuttako

          karriketan idi sakratuek maltsotu suge xotilak.

Pekinen aldiz, eguzkiak Kublai khan handiaren ordena idurikatu behar zuen

          bazterrak, etxeak, arbolak, loreak, haurrak eta emazteak

          berotzen hasteko...

Benareseko eskaler sakratuetan, Gange ibai lasaiari begira, Michaux eta

          Duras, eta Ginsberg ikusi zituzten inglesen Indietako inperioko

          detektibe abilek.

                                             III.

Egun batez biak joango gara Everesten gora oxigenorik gabe, gure amets

          ergelak zutabe eta Maulen fabrikatu azken euskaldun espartin

          parea oinetan. Hotzez hiltzea baizik ez dugu arriskatzen...

Egun batez biek larrua joko dugu Everest kaskoan dagon elur ohean.

                                             IV.

Edo Titikaka aintziraren inguruan, Andestako lurretan zilatuak diren

          harpeetan, apezek, gizonek, notableek eraiki kontzientziak

          gobernatzeko sistemak sutan errausteko proiektu iraultzalariak

          ozkan ezarriko ditugu, belar madarikatuak hortz artean

          emeki emeki mastikatuz...

Edo bihar, edo orain, edo sekulan.