Korrokata

        Joan zaigu joan Pakirriren urtea. Hau bukatzeko zorian euskal kulturaren "Mekara" abiatu giñen Euskal Herriko jakintsu eta jakinduria ezagutzearren eta, bide batez, gure KORROK-merkantzia plazaratu, hedatu eta famara bultzatzeko prest. Publikoaren aldetik arrakastatsu ikusi genuen; prestaturiko ekitaldiak: mahai inguruak (aldizkariena), liburu aurkezpenak eta Academia Sekretoaren burutazioa; kolore "bitxi" bat ematen zioten azokaren aretoari. Gure salmenta urria izan zen: hirurogei eta sei ale bakarrik, Susa, TTuTTúa, Txistu ta Danboril, Maiatz... konpetentzia sobera urte bat bete berri duen honentzat. Konpetzentzia hau gainditzeko guretzat oso komenigarria bihurtuko zen neurri bat hartzera konbidatzen zaituztegu: Susa gehi TTu-TTúa... eta SSuSSúa sortu.

        Dudarik gabe aportazirik hoberena Mañariako babarrunak eta bazkalondorengo "musa" izan ziren (kontuz, ez nahaz idazleen musa iradokitzailearen, ttó!). Nahiz eta Erresumatik bakarrak gu izan, aurpegi eman ziguten bizkairranek gu baino monarkizaleak suertatu ziren, zortzi erregetara aritzera bultzatu baigintuzten. Esan beharik ez dago KORROKEROAK garaile atera ginela.

        Eta KORROKen arrakastak, musistikoak eta besteak, Nafarroako literaturari eta herriari eman dioten gorapenak ez direla hilbete hauetan bakarrak izan frogatzeko, hor dugu lekuko Leitzako Perurenak jasotako (ez nahaz harrijasotzailearekin, mesedez!) "Irun" sariarena baieztapen honen sostengu.

        Orrialde hauetatik literaturari mesede gutxi egiten diogula pentsatzen dutenei, hona hemen urte hontan zehar atera ditugun alei buruz Euskal prentsan irakurri ditugunak:

        Batzuentzat, ez da aldizkari "literarioa"; besteentzat, ez da "literario hutsa". Badira "idazketa landuen mugetan dabilen inprimaki bilduma" edota "saltari, deseroso samar, lotsagabe" baita "umoretsu, ironia fina eta aldizkari frexkotzat"... jotzen gaituztenak. Gero ez dela herri hontan kritikarik egiten, halajaina!

        Guk, aldiz, garbi dugu zer garen, KORROKaren "Libro de Familia" ofizio gutxiko literato euskaldun (berri) ta gaizki ikasitakoz beterik dago. Horrekin bada, Iparraldeko Itxaro Bordari entzundakoarekin ados ginauden zeren euskaraz irakurtzeko morala handia behar baldin bada, euskaraz idazteko sobera inmorala eta gazta gabekoak izan behar dugulakoan baikaude.

        Euskal kulturaren "inteligentzia" (Vide Txilardegüi versus Atxaga, Atxaga versus Txilardegüi) betiko polemika bizantino-kakalarrietan (kafkalarrietan, idazleentzat) murgildurik baldin badabil, gure aldetik ere, zer arraio!, kontenzioso honi irtenbide bat emateko KORROKaren erredakzioak aho-batez zera hau proposatu zuen: Bil daitezen bil Abadinoko probalekuan, elkar desafia bitez hil arteraino. Armak: beren liburuetatik astunena elkarri jaurtikiaz. Txilardegüik "Euskal Azentoa" adibidez eta Atxagari bere Academia Sekreto ez hain sekretoaren egutegia gomendatzen diogu; Kintana jauna padrino izendatzen dugularik. Ea jakitera iristen garen noizbait bietarik nork duen Euskal literaturan "pisurik" handiena...

        KORROK Nafarroan euskera idatziak duen errealitatearen adierazgarri bat dugu. Ttipi-Ttapa eta Plazaola diren legez.

        Lau katu eta hiztegi bat, besterik ez gara... kamarrrada!