Itz Neurtuz
Leku egiari!!!
Langille Batek
Egia, bere izatez,
ba-omen da mingarria;
au, mingarria ere,
beti da adigarria.
Ez dauka onek ere,
bide bakarra baizik.
«Ni nauzute Egia».
Kristo'k Berak esan zuen,
Zuzentzaren argia
Kristo'k ere egin zuen.
Kristo'gan argi ta egia
daude beti baturik.
Egia, ederra da,
arima onen birtutea.
Ezin kabi-egin, bada,
iñoiz ere ikustea,
ezta ere sortu iñolaz
«keri» oien artetik.
Bestalde, egia da
zuzentzaren oñarria;
bein baino geiagotan
bere biziko argia
aurkitzen du zuzentzak
bere billa ondotik.
Zuzentzaren etsaiek
zitalki gorroto dute;
ta gezurretan oiek
ibilli naiago dute.
Biotz oneko gizonek
maite dute bakarrik.
Ori dala ta ez dala,
or dugu diktaduretan,
egia esatea,
bein baino geiagotan,
pekaturik aundiena,
eta arras zigorturik.
Egi-egarridunok
mundu onetan asko gera,
oroz gain, langilleok;
eta beti ibiltzen gera
or-emenka guziok
egi-egarriz beterik.
Argatik, Kristo'rengan
langilleok beti dugu
adiskide zintzo bat.
Bere baitan jartzen dugu
gure egi-egarria,
zuzentzaz goseturik.
Egiari, jo ta ke,
bere leku egin bear;
iñoren bildur gabe
edonoiz esan bear,
bai itzez, ta idaztez ere,
eta adorez beterik.
Egunkariek ere
egiari ohoreak,
beti bildurrik gabe,
aitortu ta egin bear;
egi beraren alde
gerta dedin osorik.
Zuzentzak, deadarka,
eskatzen digu egia.
Guk ere, deadarka,
aitortu bear egia.
Bestelaz, bera-beraka
joango da guregaitik.
Leku... leku egiari!!
Lekora bere etsaiak!!
Egia izan bedi
munduan...! eta anaiak
izan gaitezen beti,
zuzentzaz orniturik.
|