—Itz-Neurtuz—

Aize-errota

Oianburu

Egi orota

aize errota...

egoa lagun e

galak zabal

mendi ororen gainean,

alea txetzen

pitin-pitinka

furundaren indarrean.

Aizea, aize

jolasgarri zaizu

errot-egaletan

murgil, magaltzea.

Aga negartiaz

txistua jotzea.

Zure eragite anpatuz,

ugariz fite darabiltzu

—jostailu bat bailiz—

muno gainko lagun

biraka gau t'egun

Errot-errota;

zuk ere badezu

aizearen bear...

zure entzunmenera

berri asko dakar.

Beste egietako

furunda igorri,

—kontu zarrak beti—

zer dion ureko

errota tristeak...

basoan barreia

atzen-albisteak...

inoiz berri zakar:

Itsas gudateak...

aldizka... zer dion

—era berritzean—

ilargi maiteak.

Goizaldez dakusten

aize-errot leiati,

—sendo, beso luze—

mendien gaineti

nire baitan, noski,

ero bear aundi

ez dut, zure iduriz

mamuren bat edo

—Kixotek bezela—

ikusteko beti.

Egi orota

aize errota...

dantzan dabiltz,

dantzan dabiltz

aizeak txistua jota.

Egi orokoak

dantza soka dute,

egunaren aipuz aizea dan arte,

— «Zer du zure bazterreko

aize errot zarrak?

Zergatik ozen jaurti an

aizeak negarrak?» —

— «Egal-zapirik ez,

(zartu da gaxoa)

aizeak ez gaitu maite

egalak austean

sasoia joatean» —

Barren-izketa

aizearekin;

onek galde egin

txistu furundarekin;

errotak erantzun

barrunbearekin

—ale negarrakin—

zein jolas gozoan

inunoko lepoan

biok alkarrekin...

Ikusi nuben bein

egi orota

mendiko islan,

— urre gainean

ilun kolorez

goizalde zan ta—

eize errota.

Ez nago —helas!

aztutzekotan.

1955.