|
Bizitza nola badoan ORAINO MILA SOLAS INUTIL (1983) Ez dut nihor trixte ikusi nahi nere inguruan: ni naiz mundu zirkotu hontako jostari soberakina, sudur gorri borrobilaz eta arpegi orlegiz koloratuaz pista ondartsuaren itzulia dagit, zuen gogoen bide dorpeetan ez dezazuen penarik haz. Mila solas inutil behar ditut bospasei hitzen errankor pizuegia itotzeko, irriaren karkarak behar ditut negar saminen gazitasun handiegia moteltzeko, debaldearen arintasuna behar dut hurbilegitik hunkitzen nauen bizitzaren latza ahanzteko. Mila eta bi solas inutil oraino. Ixiltzen banaiz hutsaren leizeak iretsiko nauke, eta nere hezur herbailak erreko ditu uztailak. Ni, haur naizen bezala, agertzen naiz euri uharren xorta iheslariak esku ahurrean atxikitzeko, haize hotz azkarregien bufadak mokanes brodatuetan kartzelatzeko, edo, doan denboraren hatz zimurtuak kopetetarik kentzeko, bilo xuriak belzteko. Baina ez dut astirik aski Nihaur naizen bezala agertzeko. Iraganen dira lertsunak zeru grisetan neguko izotz nagiak hegaletan ekarriz, pasatuko dira blintxak, guk ez baitugu askatasunetik jastatuko, gu ez baigara tabernan zorionaz afalduko, zuzen ez baitakigu zer den askatasuna, zer den zoriona. Nihaur naizen bezala, agertzen saiatzeko, behar bada ez du balio kateak haustea kario baita, hona beraz mila eta zazpi solas inutil. Oraino...
Bizitza nola badoan |