«Umeen zentzuna»

 

(Nire utopiako euskal telebistan ikusiriko

komedia barregarri ta negargarria)

 

Bilboko edozein kale bazterretan.

        Kotxeak, autobusak, trolebusak, mikrobusak ba doaz, ba datoz, gelditu gabe. Jendea ba doa, ba dator, gelditu gabe.

        Gelditu egin da, denda baten aurrean, mutiko batekin doan andre bat. Dendako luna ederrean «¡Viva 1979! Zorionak!», irakur daiteke.

        Kotxe bat ere gelditu egin da andrearen eta mutikoaren ondoan. Kantu bat entzuten da kotxe barruan.

                Umeen zentzuna

                etxean,

                kalean

                entxuna.

                Elkarrizketaren

                poz eta hasarre

                barrearen negar

                negarraren barre.

        A1: Aitortxo! Zer? min egiten al dizue orain ere oinetakoak?

        a1: Bai.

        A1: Non egiten dizue, ba, min?

        a1: Hemen.

        A1: Atzeko aldean?

        a1: ¡Ay, que me haces daño!

        A1: Ondo estutu gabe duzu ta..., jakina, tirrin tarran, min egin behar. Zaude geldi! Kordel mengelok... Lehen erosi duzun tebeoa non utzi duzu, ba? Galdu?

        a1: Dut hemen.

        A1: Ez galdu gero! Ea orain minik egiten dizuen. Orain ez, ezta?

        a1. Ez.

        A1: Hale! Goazen!

        a1: Amatxo!

        A1: Zer?

        a1: Nahi dut ura.

        A1: Ura nahi duzu orain ere? Oraintxe puntuan ez duzu edan ala? Beti ura edaten egon beharra! Txizalarria ere etorriko zaizu laster. Itxaron! Gero edango duzu etxean. Hortxe, hor goiko dendan, Olatzentzat jantzi berritxo bat erosi ta behingoan joango gara etxera...

        a1: Jo! Gero ez. Nahi dut ura orain.

        A1: Neuk ere bai. Eta zera ere bai. Zer uste duzu, ba? Bilbon bazter guztietan daudela iturriak? Ta ez gara tabernara joango ur eske!

        a1: Jo...!

        A1: Ene! Begira, Aitortxo! Begira nor datorren han: osaba Julen... Eta izeko Garbiñe ta Estitxu zure lehengusina ere ba datoz Julenekin. Nora ote doaz? Julen!! Julen!!! Eeee! Buenos días, trío! Creí que nos habíais vuelto sordos...

        B1: Es que con tanto ruido, chica...

        A1: ¿Qué tal estáis? Tanto tiempo sin veros...

        B2: ¡Edurne! ¿Cómo estás?

        A1: Bien, gracias a Dios. Zer, Aitortxo? Musutxo bat ere ez izeko Garbiñeri?

        B1: Kaixo, Aitortxo! Ea musutxo bat. Mutil handia hazi zara gero! Nolako mutikotzarra dagoen...

        A1: Bai, ia aitaren bestekoa da. Estitxori ere eman musu bat, eta osaba Juleni ere bai.

        B1: Ta zuk zer, Estitxu? Eman zuk ere musu bat izeko Garbiñeri.

        A1: Pero ¡qué chicarrona se ha hecho ésta! ¿Cuántos años tiene ya?

        B1: Los años pasan volando, chica. Va a hacer siete el mes que viene. Pero ¿qué me cuentas? ¿Qué tal las vacaciones? Lo habréis pasado bomba en Zarauz, ¿no? Estitxu! Nora zoaz hortik? Kontuz kotxeekin! Etorri hona!

        B2: Zer esan dizu amak, Estitxu?

        b1: Ya voy.

        A1: Zu ere, Aitortxo, geldi hemen e! Pues..., sí. Hemos pasado muy bien las vacaciones. La pequeña, Ikerne, estuvo un poco malucha durante dos o tres días. Pero, gracias a Dios, no fue nada. Y ¿vosotros? Me dijeron que no volvíais hasta la semana que viene. No sé quién me lo dijo.

        B1: Sí. Normalmente solemos venir a finales de setiembre. Pero nos avisaron anoche que Kepa estaba en el hospital con la cabeza rota y...

        A1: ¿Kepa...? ¿Qué Kepa?

        B2: Sí, mujer. El del piso de enfrente. No te acuerdas aquel que, estando tú un día en nuestra casa, vino a preguntarme...

        B1: Le tienes que conocer a la fuerza. Uno alto...

        A1: ¡Ah! Ya caigo. Ya sé, ya sé quién es. Pero oye, espera... Ese Kepa ¿no es uno que tiene entradas, con bigote, muy guapo él...

        B2: Claro que sí. El mismo.

        A1: Pero ¿cómo es posible eso?

        B1: No te entiendo, chica. Posible ¿qué?

        A1: Pues ya sabéis que anteayer se casó, por fin, mi amiga, la de la oficina.

        B1: ¿Cati?

        B2: Se casó ¿eh? Ya era hora.

        A1: Sí. Después de haber andado tantos años con ese... Aitortxo! Nora zoaz? Zer nahi duzu? Karamelo bat?

        a1: Ez da esaten karamelo. Esaten da gozoki.

        A1: Oraintxe erosiko dizut... Pues como te iba diciendo, se casó por fin. Y después de la boda nos fuimos a la sala de fiestas Dantzaleku y allí le vi precisamente a ese Kepa, que, por cierto, estuvo bailando todo el tiempo con una rubia imponente. Allí le vi, sí.

        B1: Lo que pasó fue que también le vio su mujer, y con un jarrón chino que había en la sala...

        A1: Ya, ya. Claro. Pobre Kepa.

        B2: Además... Baina zer dela ta zaude negarrez orain, Estitxu? E?

        b1: Me ha pegado Aitortxo.

        B1: Euskaraz, Estitxu!

        b1: Jo dit Aitortxo niri.

        A1: Aitortxok jo zaitu? Aitor! Hona arin! Ez duzu entzun ala? Zergatik jo duzu zure lehengusina, oker horrek? Beti jendea jotzen baino besterik ez al dakizu zuk?

        a1: Me ha querido quitar el tebeo.

        b1: Es mentira. Yo no te he querido quitar el tebeo.

        a1: ¡Sí me has querido quitar!

        A1: Ta jo egin behar izan duzu?

        B2: ¡Hale! Ez negarrik egin, Estitxu.

        A1: Ez zaitez hain bihurria izan, Aitortxo, ta utzi tebeoa orain Estitxuri. Zuk nahiko denborarik izango duzu gero etxean hori ikusteko. Eman Estitxuri.

        a1: Quiero ver ahora.

        A1: Zer?

        a1: Nahi dut ni irakurri.

        A1: Gero irakurriko duzu. Ekarri hoan! Hartu, Estitxu. Gero Aitortxori emango diozu berriro ezta?

        b1: Bai.

        A1: ¡Jesús! ¡Qué críos! No te dejan ni hablar.

        B1: Ya sabes, Edurne, lo que son los críos. A ésta no le faltan tebeos en casa, pero... No sé ni cuántos tiene. Irakurri, bai, baina ez apurtu tebeoa gero, Estitxu? Entzun duzu?

        b1: Ez dut apurtuko, ta emango dut gero Aitortxori.

        A1: Aitortxo! Belarriondoko bat ematen badizut eman, ikusiko duzu. Lehenengo Estitxu negarrez ipini ta orain zeu ere negarrez ezta? Mizkatu hori...

        B2: No le pegues, ¡por Dios!, al crío.

        B1: Déjale, Edurne.

        A1: Es que me saca de quicio. Ya verá como va a espabilar dentro de poco, cuando vaya a la ikastola.

        B1: Sí. Esta también tendrá que espabilar. Las andereños no serán como nosotras. Allí tendrán que andar más formales.

        B2: Ya lo creo que sí.

        A1: Yo creo que para éstos las vacaciones... Aitortxo! Isilduko zara, mesedez! Zer da hau gero! Kale erdian arrantzaka... Aitatxok ez dizu gitarrarik erosiko.

        a1: Yo no quiero pegar la guitarra.

        A1: Baina guztiz maketotu zara ala?

        a1: Ni ez dut nahi ikutu gitarra.

        B1: Ez egin negarrik, Aitortxo, zu mutil handia zara ta. Beste tebeo bat erosiko dizut oraintxe.

        a1: Ni nahi dut Estitxurena... Da hori neurea. Erosi amatxok niri...

        B1: Vamos a comprarle otro tebeo a Estitxu, Julen.

        A1: No hacemos carrera con éstos. ¡Qué pareja!

        B1: ¿Cuándo comienzan las clases?

        A1: Me parece que el día quince.

        B1: Aitortxo habla muy bien el euskara, ¿verdad?

        A1: Sí. El euskara de ahora es mucho más puro y más bonito que el nuestro.

        B1: Claro, como ahora aprenden en las ikastolas...

 

 

© Mikel Zarate

 

 

"Utopiaren fantasian" liburua

"Mikel Zarate - Lan guztiak" orrialde nagusia