Hala ere...
Baserri kulturaren
hasperen itun,
betiko leloaren
agonia iraunkorraren
oihartzun:
«Nahiz eta ahalegindu
gizaldien
gizaldietan
gure mendien
barrenetan...,
gureak egin du...
...egin du.
Zereko
(badakizu nongo)
zeraren
(badakizunaren)
zera
(bera)
hil dute,
pertsonak hiltea
baino hobea
ez dena:
sena
hil dute
berrogei urtetan
negute
luzearen
nahi ta nahi ezko
pakezko
larriaren
beldurretan
eta
nahiz eta
ahalegindu...,
gureak egin du...
...egin du...»,
eta bat, bi, hiru eta lau,
betiko leloaren
zurrunbiloaren
zurrupak irentsi nau.
Zurrunba,
burrunba,
erremola,
zirimola...,
dardar
negar
esaten
ta idazten:
«Hasieraren hasiera?
Hasieraren azkena?
Azkenaren hasiera?
Azkenaren azkena...,
azkenaren azkena...?».
Eta higidura berdezko
ahalegin
begi-bihotzen zetabean,
etsipenezko
sorgin
ene barnean
altzairu ta porlanezko
etxeorratzen
itzalean. |
Hala ere..., hiriko kutsadura iguingarriaren pozoinez hiltzear dagoen nire etorri erdimintsuaren azken arnasaz, kale arteko baserri kulturaren errai etsipenduetan..., hala ere, loreño bat ninikatu zait euskarazko fenix zaharraren hautsetan, egundaino argirik eta pozik ikusi ta dastatu ez duen loreño berri margul bat, bakuntzaz klitxeturiko loreño sendo bat..., eta usai, kolore, edertasun ta humorearen hirritsez dudan loreño horren itxaropenezko geroaz maitezoraturik, kantuka hasi naiz inprenta bateko amets ikuspegian, baserri-doinu zahar baten haizetan.
«Lore, loreño, lore
lerden eta alai,
moldearen kolore,
forma ta usai.»
Ene hiriko kultura
erditze minetan,
moldearen mindura
pozezko loretan.
«Lore, loreño, lore
lerden eta alai,
moldearen kolore,
forma eta usai.»
Paperezko orrietan
hiri-lore anitz,
kale eta auletan
hiri-lorezko hitz.
«Lore, loreño, lore
lerden eta alai,
moldearen kolore,
forma eta usai.»
Hiri-lorezko hitzez
hiriko hizkuntza,
eragindura berdez
loreen bakuntza.
«Lore, loreño, lore
lerden eta alai,
moldearen kolore,
forma eta usai.» |
© Mikel Zarate