Oroitzapenezko glosak
Negu azkeneko eguzki lainotsuak
Arrain-en plazenta irakinean
leherdura minezko hasperen luzez
udaberriko txalaparta jo zuenean,
izerdi, bilis ta odolezko
euri zuri, berde ta gorritan,
euskaldun jaio nintzen
ni ere,
Felipe,
euskararen ur basati garden gozoetan,
izankizun urratuaren pozez,
arrain koloretsu baten dantza ta printzez.
«ama, amama, aita, aitaita,
txatxa, papa, mama,
beee..., pipi, toto,
nene, txitxi,
txetxe, pitxi,
koko, kokoko,
kutxu,
puuu...!,
paaa...!,
lolo...»,
ta beste mila hitz goxo adierazkor
nire haur ezpainetan morkor,
euskaldun hazi nintzen
ni ere,
Felipe,
egunen ta urteen ekinean
gerrateko burrunbada gorriaren
oihartzun hondagarri zitalean,
ta hotsitzezko enbrioi dardarti ttikia
urre-zilarrezko krisalida haudia
bilakatu zen ene barnean.
Amak zidan
niri ere, Felipe,
amak bakarrik
euskara hutsik
irakatsi,
etxeko
errugabeko
bizialarguntza itotan
aita ta presondegi
zituelarik
egunero gogotan.
Amak zidan irakatsi niri ere,
nire merezimendurik gabe,
jantzi ta janariarekin batera
eman egin bai zidan euskara,
(erdaldun eroen gorrotozko
zapahizkera madarikatua)
euskaldun euskorren berezko
ta ezkubidezko
hizkuntza bedeinkatua,
zure bihozkada sutsuen
bozkario ta lorriz
hainbeste aldiz
goratua.
Gero, badakizu,
ez nendin endakatu,
endakatzen ez den herri
herri izaten baita beti,
izatea izanez
nahi nuen zaindu,
ta iraun mina duenaren ametsaz eta penaz,
txotxolotasunezko zoramenaren liluraz,
maitezoratu egin nintzen
ni ere,
Felipe,
ta laztanka
ta hitz gozoka
neure egin nuen betiko
zure garraisi:
«Euskara maite-maite,
zabilz neugaz beti...
Euskara hil ezkero
ez dot gura bizi». |
© Mikel Zarate