Bizkaiko euskal-idazleak

Aurre Apraiz Balendin «Aurraitz»

Axangizko semea dogu gure olerkari au. 1912-garren urtean jaio zan.

Izen-orde asko erabilli izan ditu: «Aurraitz»; «Mendi-Bide»; «Agerreko Balendin» eta «Agerrekoa».

Olerki-liburu bi idatzi ditu: «Gogo-zelaietan» eta «Errimiña». Baiña argitaratu barik dagoz.

Euskal-aldizkaririk geienetan idatzi dau.

Ba ditu alako garbikeritxo batzuk; baiña olerkari gartsu ta etorritsua da, biotz-ondo andikoa.

Ona emen bere olerki eder bat:

Illuntzeko otoitza baserrian

Euzkiak urrea gorde dau arrats-kolkoan;

dana dago bare-bare illuntzeko bakean.

Ixil baten sakonak eres mendi gaiñean;

otsik bako diadarrak samur biotzean.

Iruntzaren laztanean basoak lotara;

izadi-altzoan lokartu ditu eun lora.

Gabari deika lenengo izarren dizdizera;

biotz garbiak amets gozotan ari dira.

Larrin ezean artzain-mutillak samur-samur,

txilibitua joten diardu, zeruak ur.

Ardi otzanak entzuten urrera jakoz zur;

bere eresian galdu da, urdiñak zear, ziur.

Neskatxen maite-kantak noizpeinka guztiz zoli;

maiteminduek ezin entzumenik estali.

Ardi galduak dunboska ibilli ta ibilli,

ezin dira besteekana beingoan itzuli.

Egunaren nekeak suntsitu dira larri;

gau-egun bitartea gogoen laztangarri.

Munduko atsegiñetan gogo-pozak urri;

illuntzeko kadena amets garbien oñarri.

Baseleizako kanpai-otsak garden ei dira,

otoitz eske, arruak zear, biotzetara.

Nekeen azkenean eskaritxu bat onura;

berein gogok batera iru «Agur Miren» gora.

Baso, mendi, solo eta landetatik sutsu,

illuntz-otoitza zeruetara doa ixiltsu.

Biotz onen ordain, bake bat berantz gozatsu,

basoetako illuntzen zeru-zundez kutsu.

Illuntzeko otoitzaren bide ezaunge ta leuna!

Ixillaren barruan dabil eres biguna;

gizaseme onen biotzetan entzumena;

munduko soiñuek ez dabe alako ots ona.

Basotar leunak ez daki Beethovenik zanik,

ez or zear dabiltzan eresien barririk;

baiña Ereslari Gurenak urrun batetik

pozten dautso barrua, itxaropenez beterik [1].

[1] «Milla euskal-olerki eder». 772-garren orrialdean.