ASPALDIKO GARAIAN
|
Lagaidan hemendik ihes egiten, eta hire garaira itzultzen.
Beste behin hitzordua egin dinagu betiko lekuan.
Zeru txuria ikusten dinat, pasabide beltza
—burdinaga mehez—, eta belar apala
ikatz-lurrean, eta espresoaren txistua entzuten dinat.
Dardar itzelezkoa gure ondotxotik pasatzen ari dun
eta oihuka egin behar zionagu elkarri. Etsi egin dinagu
eta barregura eman zidan hik barre egin eta nik ez entzuteak.
Hire brusa zeru-gris kolorekoa ikusten dinat, itsas
urdin koloreko gona motz-zabala,
eta lepoan daukanan fular gorri handia.
Hire herriko bandera. Esan ninan, ba.
Dena egun hartan bezalaxe. Bazatozan bueltan
orduan elkarri esandako hitzak. Eta orain, ikusten?,
une txar huraxe itzuli dun. Ageriko arrazoirik gabe,
isildu egin gaitun. Hire eskua sufritzen ari dun eta,
orduan bezala egiten din: hegalaldi dardartsua
eta gero uztea, eta orain bizikleta txirrinaren
hots tristearekin duen jolasa. Eskerrak
orain, orduko hartan bezala, burdinazko urrats batzuk
gainera datozkigun; eta gizon berdedunen
—altzairuzko kaskoez— abesti larregizkoak
inguratu egin gaitin, eta oihu larderiatsu bat,
suge baten urre gaiztoaren antzera, guregana zetorrenan
ustekabean, eta burua ezkutatzera behartzen gaitin
beldurraren gona sakonean, harik eta
azkenean badoazen arte. Ahaztu gaitun jada
geure buruaz. Badoazenez,
zoriontsu gaitun berriz. Oroitzapenik gabeko
mugimendu honek geure burua berriz aurkitzera garamatzanan,
eta zoriontsu gaitun hemen izateaz, biok,
eta berdin dun isilik bagaude ere. Musu eman ahal zionagu elkarri.
Gazte gaitun. Ez dinagu batere errukirik
iraganeko isiluneez; eta besteen beldurrez gaitun, eta gureez ahaztarazten gaitizten.
Etorbidean behera goazan, eta zuhaitz bakoitzak gu
gerizpe trinkoz estaltzean, hotzak gauden,
eta hotzetik hotzera gabiltzan, ohartu ere egin gabe.
|
TEMPS ENRERA
Deixa'm fugir d'aquí, i tornar al teu temps. / Trobem-nos altre cop al lloc de sempre. / Veig el cel blanc, la negra passarella / de ferros prims, i l'herba humil en terra / de carbó, i sento el xiscle de l'exprés. / L'enorme tremolor ens passa a la vora / i ens hem de parlar a crits. Ho deixem córrer / i em fa riure que rius i que no et sento. / Et veig la brusa gris de cel, el blau / marí de la faldilla curta i ampla / i el gran foulard vermell que dus al coll. / La bandera del teu país. Ja t'ho vaig dir. / Tot és com aquell dia. Van tornant / les paraules que ens dèiem. I ara, veus, / torna aquell mal moment. Sense raó, / callem. La teva mà sofreïx, i fa / com aleshores: un vol vacillant / i l'abandó, i el joc amb el so trist / del timbre de la bicicleta. Sort / que ara, com aquell dia, uns passos ferris / se'ns tiren al damunt, i l'excessiva / cançó dels homes verds, cascats d'acer, / ens encercla, i un crit imperiós, / com l'or maligne d'una serp se'ns dreça / inesperat, i ens força a amagar el cap / a la falda profunda de la por / fins que s'allunyen. Ja ens hem oblidat / de nosaltres. Tornem a ser feliços / perquè s'allunyen. Aquest moviment / sense record, ens porta a retrobar-nos, / i som feliços de ser aquí, tots dos, / i és igual si callem. Podem besar-nos. / Som joves. No sentim cap pietat / pels silencis passats, i tenim pors / dels altres, que ens distreuen de les nostres. / Baixem per l'avinguda, i a cada arbre / que ens cobreix d'ombra espessa, tenim fred, / i anem de fred en fred, sense pensar-hi.
© Gabriel Ferrater
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta