BAKAR GIZONA NAIZ
|
Janak ditut goxoki Palmirako datilak,
Korintoko mahaspasak, Pazkoko bildots errea,
hinduek adreilu artean egosiriko oilarrak,
Tebaseko antzarak.
Grappa asko naiz edana,
schnaps eta zora-edariak, zentzun urriko belarrak,
Palermo edo Kioseko ardoez horditua naiz.
Baina azken finean, soil-soilik ziztada geratzen da,
haragian sakon
tinkaturiko arantzaren ziztada.
Bakar gizona naiz.
Nondik natorren ez dakit, ez zertako arduratzen naizen,
ez lo-belarretan ez edabetan dut sinesten.
Zer naizen ez dakit, ez-eta zertako galdetzen dudan.
Poesia darit noizean behin,
edota, tarteka, atsegin dut,
azpikoz gora begiak, nire piano korrokoilduaren
teklak sakatzea,
zauri anitzetako odol geldi-arreak erauziz
ahazturaren xiringa garbiaren bitartez.
Baina azken finean, soil-soilik ziztada geratzen da,
haragian sakon
tinkaturiko arantzaren ziztada.
Bakar gizona naiz.
|
SIC HOME SOL
He menjat amb delit els dàtils de Palmira, / les panses de Corint, el be rostit de Pasqua, / galls fets entre rajoles pels hindús, / l'oca de Tebes. / He begut moltes grapes, / schnaps i filtres, herbes de poc seny, / m'he embriagat amb vins de Falern o de Quios. / Però tot res, sols queda la fiblada / de la pua clavada / molt endins de la carn. / Sóc home sol. // No sé d'on vinc, per què m'afanyo, / no crec en opis ni licors. / No sé què sóc ni per què m'ho pregunto. // Segrego a vegades poesia, / o bé, de tant, en tant, m'agrada, / posant els ulls en blanc, polsar les tecles / del meu rònec piano, / traient-me els tèrbols sucs de moltes nafres / amb la xeringa neta de l'oblit. / Però tot res, sols queda a fiblada / de la pua clavada / molt endins de la carn. / Sóc home sol.
© Joan Vinyoli
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta