Zenbait poeta katalan

JAUSLEKUTIK

Ongi da oso kometa bat

hegan jar dezazun eta soka

oso luze eman, begien bistatik

galtzeraino, urrun, gai bazara. Zeu ere

hegan bazenbiltza bezala, eta, eskuarki,

horretan, aspaldiko oroitzapenek

laguntzen dute eta denbora sail zabalak

agertzen zaizkizu, ajeak, sentimentuen

maria gorak, Faluneko meategiak,

egunen batean zoroaren pare jaitsi,

une soil batez akaso, eta ahaztu genuen hura.

Bizitza, nork bizi izaten du, bada? Ez ohantze

hutsal batek, ez diru-ahoek;

ezpada errubiek, pitxi-gorriei eusteko eta

haiekin liluratzeko gai den esku baten

ahur babesgabe geldian;

edo bestela erditze jada sosegatu baten

goizkorriak, edo haur baten begi

oraindik garbiek, edo negar ezkutu batek.

Bizitza, nork bizi izaten du, bada? Ez al duzu ikusten

sufrimendu meta ikaragarri hori,

batengandik bestearengana iragazia, kupidagabeko

egoskorkerian eutsiriko katea-lan

gogor baten gisan, eta ez-jakinean?

Ongi da oso kometa bat

hegan jar dezazun,

baina bat-batean —gogoan izan, baina arriska ezazu—

hautsiko dira kainaberak, urratuko oihala,

karraskotsez, eta zu hondar gainera eroriko,

jauslekutik,

olatu gris-garaiak hondartza gainean nola apurtzen diren

begira, eta umelduko zaizkizu

hezurrak eta ez zaizu Herio arrotz izango.

DES DEL TALOS

Està molt bé que facis / volar un estel i que li donis / corda molt llarga fins a perdre'l / de vista, lluny, si n'ets capaç. És com si tu / també volessis i, generalment, / antics records ajuden / a fer-ho i se't revelen amples / espais de temps, ressaques, plenamars / de sentiment, les mines de Falun, / on algun dia vam baixar enfollits, / potser un moment tan sols i l'oblidàrem. // La vida, qui la viu? No un jaç / banal, no boques de diner, / sinó robins en la quieta / palma indefensa d'una mà capaç / de retenir-los i meravellar-se'n; / o bé el matí rosat d'una parida / calmada ja, o els ulls encara nets / d'un nen, o un plor secret. // La vida, qui la viu? No veus / la immensa quantitat de sofriment / transmesa d'un a l'altre com en dur / treball fet en cadena amb implacable / tenacitat, i que s'ignora? // Està molt bé que facis / volar un estel, / però de sobte —pensa-hi però arrisca't— / es trencaran les canyes, s'esquinçarà la tela, / cruixint, i tu cauràs damunt la sorra, / des del talús, / mirant les ones grises, altes, batre / damunt la platja i se't faran humits / els ossos i la mort no et serà estranya.