BATEN BATEK DEI EGIN DIT
|
Beste ezer ez naiz: zuhaitz bat basotik urrundu zena,
itsaso sakoneko ahots batek deitua.
Bakarrik, itsasertzean, nire hostoak
kostatik haragoko haizeei dizkiet eskainiak.
Nire sustraiek ez dakite jadanik, lurrean sakonduz, ni babesten,
eta hostotzatik bakardadea dut edaten.
Horrexegatik nabil beti errari
aberastasun miragarriko gau goren hauetako
izar-multzoen isilaren pean.
Baina, bat-batean, sugarren antzeko hitzez
argitzen dira gauak,
berriro dator ahotsa, itsasoaren ahotsa, gauezkoa beti,
niri deika soil-soilik, niri deika.
Soroak izan ditut, eta arratsaren txingarra,
baina, egun, honakoa baino ez naiz: belarri eta urrats lo hartu ezinak.
|
ALGO M'HA CRIDAT
Jo no sóc més que un arbre que s'allunyà del bosc, / cridat per una veu de mar fonda. / Sol, prop la mar, he consagrat les meves fulles als vents / de més enllà de la riba. / Ja les meves arrels no saben enfondir en la terra i servar-me, / i pel fullatge bec solitud. / És per això que vago sempre / sota el silenci de les constellacions / d'aquestes altes nits de fabulosa riquesa. // Però de cop s'illuminen les nits / amb paraules com flames, / torna la veu, nocturna sempre, del mar, / cridant-me sols, cridant-me. // He posseït els camps, la brasa de la tarda, / mes ara sóc orella i pas insomnes.
© Joan Vinyoli
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta