EZ ZEN ULERTZEN GAUAREN KANTUA
|
Ez zen ulertzen gauaren kantua,
hain ziren hitzak garbiak.
«Urre kondar batzuen truke saltzeko bat zatoz
etxea jaso zenuen orube antigualekoa.
Seme-alabei ezartzen dizkiezu, jaun-andre nahi baitituzu,
hizkuntza arrotzeko sukalki garratzak.
Beti lurrera atxikia, musturra
hondakinetan uxarrean zorrozten da.
Egunero-egunero maitasunak bizkarrean jotzen zaitu,
eta txistuka aritzeko leku esaneko bihurtu.
Plazerrez kurrinka eta umil makurtzen zara
zigorraren eta irain zantarren pean.»
Itsaso hartatik zetorren ezin neka daitekeen
sumin-ahots baten kantu latza.
Hegan egin zuen oso urrutitik, hego
zabal-irekitako zapelaitz baten gisan.
Luzaro sartzen zen bost zuhaitzeko
jardinaren abaroan.
|
NO S'ENTENIA LA CANÇI DE LA NIT
No s'entenia la cançó de la nit, / de tan clares com eren les paraules. // «T'avens a vendre per engrunes d'or / l'antic solar on has bastit la casa. / Als fills imposes, car els vols senyors, / guisofis agres d'una llengua estranya. / Arran sempre de terra, el teu musell / s'afina barrigant entre deixalles. / L'amo t'encerta cada dia el llom, / en fer-ne dòcil blanc d'escopinades. / Grunys de plaer i ben humil t'ajups / sota el fuet i les burles més grasses.» // D'aquella mar venia l'aspre cant / d'una veu d'ira que no por cansar-se. / Des de molt lluny volà com un falcó / d'esteses ales amples. / Entrava llargament en el recer / del jardí dels cinc arbres.
© Salvador Espriu
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta