ISILDU BAINO LEHEN
|
Denboraren larritasun
iluna sufritzen dut
—distantzia isilduak,
lurperatu gabeko oroitzapenak—
memoriaren gainean
eta odolaren barruan.
Ez nabil galdutakoaren minez
eta ez nau asetzen daukadanak.
Ilunbea hausnartzen dut
auzoetatik urrun.
Goizalba bekartsuak
eta ispilu gisako gauak,
hainbesteko itsutasunez;
ez dut ezer urdinik aurkitzen.
(Zin dagidate noizbait
baretu egingo dela.)
Arrakastak trabatu egiten nau,
adiskidetasunak erresumindu
—zauri sakratua.
Dirua gutiziatzen dut,
gaitu egingo baininduke
begiak ixteko
faltsukeria askoren aurrean,
ez zerbitzatzeko
halako garaile baten
ilaunkeria gordinari.
Buru-estimua dut
doi-doi animaliarena,
baina ez dut neure burua maite;
atsegin izan, ez asko eta ez gutxi
(Lagun hurkoa maitatu
zeure burua bezala...?)
Sosik gabe egonik
ezingo dizuet ezer utzi,
ez etsenplu onik,
ez burubide onik.
Hala ere nahi dizuet esan
isildu baino lehen
jo eta bizkortu egin behar dugu
kosta ahala kosta.
Gure itxaropena
handinahi
gaizto eta bekaizkeria da;
dena da banitatea.
Ez zaitez sekula kezka
jan edo janztearren,
ez al dituzu ikusten liliak
eta aireko txoriak?
Aberatsek ez omen dute
zeruan sartzerik.
(leloak, dohakabeak,
horiek zorionekoak!)
Bere arima aurki dezanak,
inozo horrek, galdu egingo du.
Utz itzazu aita-amak,
lanabesak eta dirua;
ez aspertu mahairik,
ez odolustu zahagirik,
ez gozatu emakumerik
gizon zuzena izateko bidean bazara.
Eta orain bai, isildu egingo naiz.
Merke da hitz egitea.
|
ABANS DE CALLAR
Sofreixo l'obscura / pressió del temps / —callades distàncies, / records insepults— / damunt la memòria / i dintre la sang. // No enyoro el que perdo / ni em plau el que tinc. / Remugo penombra / llunyà dels veïns. / Albes lleganyoses / i nits com miralls / de tanta ceguesa; / no trobo res blau. / (Em juren que un dia / s'asserenarà.) // L'èxit m'ennuega, / l'amistat em cou / —ferida sagrada. / Cobejo diners / que em farien apte / per a cloure els ulls / a molta falsia, / per a no servir / la grassa fadesa / d'aquell reeixit. // Sento un amor propi / tot just animal, / però no m'estimo, / no em plac molt ni poc. / (¿Ama el teu proïsme / com a tu mateix...?). // Si estic a l'escapça / no us puc deixar res, / ni un sol bon exemple / ni cap bon consell. / Tanmateix vull dir-vos / abans de callar / que hem d'espavilar-nos / a qualsevol preu. / La nostra esperança / és ambició / maligna i enveja; / tot és vanitat. // Mai no et neguitegis / per menjar i vestir / ¿que no veus els lliris / i els ocells del cel? / Diu que els rics no poden / entrar en Paradís. / (Els lirons, el mísers, / benaventurats!) / Qui trobi son ànima, / illús, la perdrà. / Deixa pare i mare, / l'eina i el diner; / no fatiguis taules, / no dessagnis bots, / no folguis amb dona / si tires per' just. // I ara sí que callo. / Parlar costa poc.
© Pere Quart
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta