BAKARRIK, ETA DOLUZ

 

Bakarrik, eta doluz, eta tunika zaharra soinean

sarri ikusten dut neure burua bakardade ilunetan,

belaze ahaztuetan eta arbelezko mendietan

eta maltzur trabatzen nauten leize sakonetan.

 

Eta diot: Non naiz? Zein lur zaharretan barna

—zein zeru hiletan— edo belardi mututan

habil errari ero? Zein izar ezezagun lilura-

garrirantz noa pauso mantsoz?

 

Bakarrik, betiereko naiz. Duela mila urteko

paisajea dut inguruan, harrigarriak ez nau harritzen:

bertoko seme sentitzen naiz; eta putzu bako desertuan

 

edo gailur elurtsuan, berriz aurkitzen dut

jada izan naizen lekua, eta Jainkoaren lakioa

neu osorik atzemateko. Edo deabruaren ziria.

 

 

SOL, I DE DOL

Sol, i de dol, i amb vetusta gonella, / em veig sovint per fosques solituds, / en prats ignots i munts de llicorella / i gorgs pregons que m'aturen, astuts. // I dic: On sóc? Per quina terra vella, / —per quin cel mort—, o pasturatges muts, / deleges foll? Vers quina meravella / d'astre ignorat m'adreç passos retuts? // Sol, sóc etern. M'és present el paisatge / de fa mil anys, l'estrany no m'és estrany: / jo m'hi sent nat; i en desert sense estany // o en tuc de neu, jo retrob el paratge / on ja vaguí, i, de Déu, el parany / per heure'm tot. O del diable engany.

 

 

 

© J. V. Foix

© itzulpenarena: Gerardo Markuleta

 

 

"Zenbait poeta katalan / Antologia" orrialde nagusia