Zenbait poeta katalan

POEMAREN DOHAIA

Nori, hiri ez bada, maite, zionat esango

bakardade ikustezinean negarrez emandako ordua,

han non ezinezko desira hazi eta isildu egiten den,

han non berde oro gauezko den, izar oro zalantzazko,

han non egarri handiago baten egarriak desira ezinezko bihurtzen duen?

Herorrek hots egiten didan, maitasun benetako arranditsua!

Ihes egin zezakenat: lokarri oro sutan dun hire gar izekian;

a, hil egin naiteken: fruitu oro hire eztitasunean zaidan emana!

Baina hire bizian geratu naun eta hire eztitasunaren gune ezkututik

gehien balio duenera sortu.

Eramango dinat, maite, ezin esaneko

poema, bere zutoin garaian, iragandako ametsetatik

bizi beharrean, hire oren garbitik bizi dena,

bai eta nire eskuek, lorearen ereduari jarraiki,

egindako lan umiletik ere: oi, esanezineko poema!

DO DEL POEMA

¿A qui diré sinó a tu / l'hora plorada en la solitud invisible, / amor, on creix i calla el desig impossible, / on tot verd és nocturn i tot astre insegur, / on la set de més set fa el desig impossible? // Tu em crides, vera amor reial! / Puc fugir: tot lligam crema en ta flama encesa; / ah, puc morir: tot fruit m'és dat en ta dolcesa! / Però resto en ta vida i neixo al que més val / des del centre secret de la teva dolcesa. // Vivent no dels somnis d'abans / et portaré, amor, l'inefable poema, / sinó de la teva hora pura en sa tija extrema, / i del treball humil fet per les meves mans / per imitar la flor —oh inefable poema!