Zenbait poeta katalan

ZENBAITETAN, MAITE,
NEURE GOGOA SENTITZEN DINAT

Zenbaitetan, maite, neure gogoa sentitzen dinat

bere bide sosegatuan izu sakratu batek erasoa:

albo batean hi haut, ohiko laguntza;

baina jendetza zurbil-zakarrak inguratzen gaitin.

Itzal ilunak, aurpegi-zurtzak! Goiztiria

oroipenez beterik sortzen dun; haietarik, izenik ere salbatzen ez

gaur egunaren itsaso ulularian.

Haiek ere, maite, maitatu egin zitenan, eta zorion

gutizia amorratua izan zinan haien bularrak;

ez al dun sumatzen —errauts bihurturik haien bularra— airean

hedaturik bizirik dirauen mendeetako pozaren

heredentzia? Bazatozan itzalak beren herio ubeletik,

ez oroipen-erremusina xixtrin baten eske,

ezpada beren altxorraren etekin goxoa biltzera.

Zenbatu ezinezko zor hori, maite, deika ari dun leizearen hondotik.

Iragandako horrenbeste belaunaldik egin zin-hitz,

hasperen eta musu infinituetatik bizi gaitun!

Egunen batean, etxe argia eta herrialde berdea ere

gutaz gabeturik izango ditun, eta beste bizi batzuen hotsez beterik,

eta ez diten jakingo hik eta biok, itzal bekaizkor,

sorgindura baten sugarra berpizten dugula gauza maitatu bakoitzean.

AMOR, ADESIARA SENTO MON PENSAMENT

Amor, adesiara sento mon pensament / que un sacre horror l'assalta en sa tranquila via: / a l'un costat vas tu, la usada companyia; / però ens volta una turba pàllida i vehement. / Tàcites ombres, òrfenes de fesomia! L'alba / neix plena de records; d'elles, ni el nom se salva / de dins la mar udoladora del present. // Amor, elles amaren també, i de ventura / va ser llur pit desesperadament avar; / ¿no sents —cendra tornà llur pit— el secular / heretatge de joia que dintre l'aire dura / difús? Les ombres vénen de llur estatge mort / no a pregar una minsa almoina de record, / ans a captar de llur tresor la dolça usura. // Amor, l'innúmer deute clama de dins l'abís! / Vivim dels juraments, els sospirs, les besades / infinites de tantes gèneres escolades! / També un dia la casa clara i el verd país / seran buits de nosaltres i sonors d'altres vides / ignorants que jo i tu, ombres engelosides, / en cada cosa amada ventem un flam d'encís.