ZENBAIT GOIZETAN...
|
Bat-batean, zenbait goizetan, aguretxo baten modukoa naiz
eta eztiki putz egiten diot soinekoaren hautsari,
eta koma ederrak jartzen ditut sonetorik idatziz gero
eta agur egiten diot besoa kuzkurturik pasatzen denari.
Nekadura handia dut ikusi eta entzundakoaz
eta mutikotxo intimo, alferrekoa gogoan dudala
dardarka jartzen zait bihotza, erdi barregarri erdi mindurik,
klarinete baten hotsa iluntzean bezala.
Nire hatz baldarren artean, zoritxarreko dira gauzak;
eta nonahi zorabiatzen nau berriketen abarrotsak;
badakit, kanario baten gisan kaiolaturik, neure patuaren berri.
Akuarela gris bilakatu zait mundua
eta igurtziz noa erlojuaren beiraska
bizitze hutsez bizitzearen malenkoniaz.
|
HI HA MATINS...
De sobte, hi ha matins que só com un vellet / i bufo dolçament les volves del vestit, / i poso belles comes si faig algun sonet / i saludo el passant amb un braç encongit. / Tinc un gran cansament del que he vist i sentit / i tot pensant en l'íntim, inútil minyonet, / vibra el meu cor mig còmic i mig endolorit / com en el capaltard el so d'un clarinet. / En els meus dits balders, les coses són adverses; / i m'atabala arreu el so de les converses; / sé, engabiat com un canari, el meu destí. / El món se m'ha tornat una grisa aquarella / i faig al vidre del rellotge fregatella / amb la malenconia de viure perquè sí.
© Josep Carner
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta