BAKARRIK
|
Eztanda dagien amodioaren ondoan, jendeak aurpegia albora
eta esku herratsuak atarietan joka;
elkarri begiratu, eta gainean hostogabetzen zaigun abarra,
eta gure musuak xori saldo handia aienatzen din.
Eta besarkada errukior batek lotzen gaituenean
bazirudin gaixotzen dela eguneko euri urrezkoa;
desagertzen ditun mugak, eta harkaitz zeken hau,
eta bakarrik gelditzen gaitun, naufrago legez, itsaso baten jostailu.
|
SOLS
Vora l'amor que esclata, la gent aparta el rostre / i mans rancunioses rebaten els cancells; / quan ens mirem, s'esfulla la branca al damunt nostre, / el nostre bes allunya un gran esbart d'ocells. // I en entortolligar-nos una abraçada pia / apar que malaltegi la pluja d'or del dia; / els termes s'esvaeixen i aquest rocam avar, / i quedem sols, com nàufrags, joguina d'una mar.
© Josep Carner
© itzulpenarena: Gerardo Markuleta