OSTATUKO ATEA

 

Kale mortuko eguzki islatuak

begiak kuzkurtzen dizkit. Bien bitartean, gizon batek

hartxintxarra pikatzen du; eta bere bizia

du pikatzen. Neskatxa korteiatzen ari

hautsez guztiz estali mahats-parraren azpian:

zelatan, bere iruzurraz, denboraren joana.

Bat lotan ikusten dut, zaran bat

buruko gisan; txapel batek gordetzen dio

lo sakona, eguna laburtzen dio loak.

Jende sasoikoa! Nik —hiriko gizona,

keinuz eta hizketaz bestelakoa—,

asperdura dastatzen dut, iragazki bakarra

gure bizitza alferrekoa luzarazteko.

 

 

PORTA D'HOSTAL

El gran ressol de la deserta via / mos ulls acluca. Mentrestant un home / pica la grava: i és la vida seva / que està picant. Festeja la donzella / sota una parra tota espolseïda: / acuita amb son engany el tomb de l'hora. / En veig un de dormit, amb una sàrria / sota del cap: una catxutxa amaga / el son pregon que sa diada escurça. / Gent temporal! Jo, l'home de la vila, / de diferent accionat i parla, / provo, parat, el tedi, l'únic filtre / per a allargar la nostra vida inútil.

 

 

 

© Josep Carner

© itzulpenarena: Gerardo Markuleta

 

 

"Zenbait poeta katalan / Antologia" orrialde nagusia