—6—

 

         Guardia civil-en agintariak jesartzeko adierazi zigun aulki bi eskuaz erakutsirik. Eskuan zeukan Poiroten txartela, eta beste guardia bati berbaz esaten ziona beronek makinaz idazten zuen. Underwood zahar baten aurrean, bere ondoan eserita, tiki-taka ari zen berau idazten hitzak entzuten ziren bezain agudo.

         Irri-egingarria zen honela ibiltzea gu engainatzeko, sekretarioari eskutitzak idatzarazten eta bide batez gurekin hizketan, gauzak banan-banan egiteko betarik ez balu bezala. Oso ondo genekien guk ez zegoela lanean gu etorri ginenean, eta guardia civil batek bere bila igoa behar izan zuela, gure agerraldiaren berria jakin zezan.

         «Antonio Fernández González», idatzarazten zion sekretarioari, gu etorri ez bagina bezala, «sargento comandante del Puesto de Arrigorrieta de la 210 Comandancia de la Guardia Civil, por medio del presente atestado hace constar los extremos siguientes. Dos puntos y aparte. Que a las nueve y cuarenta y cinco horas del dra 25 de noviembre de 19... se presentó en esta Casa Cuartel Don Hércules, con hache, Poirot, terminado en te, el que preguntado por las generales de la ley dijo llamarse como arriba se consigna, de...».

         «¿Qué edad tiene usted?» galdetu zion azkenez Poiroti eskutitza bukatu gabe, bestea eskuak jasota, lanean jarraitzeko prest gelditu baitzen.

         Ea zer nahi ote zuen izan zen noski, gure ustez, nire adiskideari galdetu ziona orduan, lana apur batean geroko utzi zuenean. Garaia zen.

         «Je veux parler avec monsieur le Commissaire» erantzun zion nire adiskideak.

         «¿Cuántos años dice usted?».

         «Monsieur le Commissaire».

         «Parece que dice cincuenta y tres... ¿Oué edad ha dicho, por favor?».

         «Le Commissaire de Police».

         «Cada vez lo entiendo menos... Oye Manuel, vete a buscar a ese que sabe francés... a Argala. Díle de mi parte que haga el favor de venir. El nos aclarará este lío», esan zion guardia civil bati. Badirudi Commissaire jaunaren bila bidali zuela.

         Hamar minutu igaro eta gizon batekin agertu zen. Gaizki jantzia, bi eguneko bizarrekin eta gorbatarik gabe, ez zirudien Commissaire jauna.

         Gizonak frantsesez zekien, eta interprete bezala lagundu zien Poirot eta sarjentuari elkarrekin hitz egiten.

         Berriz esan zien Poirotek Comissaire jaunarekin hitz egin nahi zuela. Argala-ren laguntzaz arin azaldu zen dena. Ea denuntzia bat egin nahi ote zuen, eta ezetz. Ez zegoela Arrigorrietan Commissaire-rik, ezta poliziarik ere. Guardia civil-ak bakarrik, eta sarjentua zela han nagusia. Poirotek J.L. Lopezen eskutitza erakutsi zion. Argalak itzuli zion espainolera. Sarjentua harrituta gelditu zen. Hartu telefonoa eta numero bat eskatu zion zentralari.

         «Mi capitán», esan zuen belarri-tresna ezkerraz oraturik, «aquí el sargento Fernandez. Hay un francés aquí que dice llamarse Hércules Poirot, un tipo raro que no sabe nada de castellano. Tiene una carta de J.L. Lopez en la que le dice que teme le maten si no viene en su ayuda».

         Gelditu zen isilik belarri-tresnatik entzuten eta: «No, mi capitán, Pauró no, Poirot»; isildu zen berriz eta: «sr, mi capitán, lleva bigotes grandes»; eta gero «¿dice usted que es belga y no francés?». Galdetu Argalari belarri-tresna eskumaz estaldurik eta: «sr, mi capitán, es belga». Entzun berriz isilik eta: «¿Cómo dice? ¿Que si he leído novelas de Hércules Puaró? No, mi capitán, y aquí nadie ha oído nunca ese nombre». Beste hari puntatik zetorren ahotsa entzun eta: «Sí, mi capitán». Berriz entzun eta: «Sí, mi capitán». Beste isilune bat urrutiko ahotsa entzuten eta: «A la orden, mi capitán».

         Eta klik eskegi zuen belarri tresna.

         Argalaren bitartez gero Poiroti mesedez berarekin etortzeko Land Rover batean kapitainarengana.