Jean Paul Sartre'ren ardi galduak

 

Eusebio Erkiaga

 

Artzai biurtua dot

ene Jean Paul Sartre

artalde ugaria dan

aker eta naste,

    Et-et, et-et!

 

Zezentokian zezen

urde biribilla,

pozik sartuko dautsat

amudun makilla.

 

Nortzuk ditugu, gero,

«izate-zaleok»?

Arako Epikuro'n

txarriak, barrirok.

 

Soñeko merkez udan

tximiño bezela

ipurdia eta abar

agiri dabela.

 

Prantzi'tik datozkigu

Euskalerriraño

barrenarentzat kirats,

begientzat laño.

 

Tamalgarrien, baña,

auxe dot benetan:

olerkerien batzuk

ezpait-dabe eder-muin.

 

Eta or dabiltz galdez

samin, Beti Larri,

euren buruak noruntz

begiraka yarri.

 

Ai, gizaiso aundiok,

argi-gabetuok,

illunez ta ustelez ez

al dozue egin ok?

 

Arren bai arren, bizkor

utzi leze-bide,

yaso goiruntz begiok

izarren senide.

 

Utzi urde zikiñen

beira begiratze,

biotzak goratuaz

barrenak loratze.

 

Adimen-bazka arraitzat

ikus «Aitorpenak»

Augustin andiaren

ondare onenak.

 

Kanta olerkariok,

siñismenez ekin,

olerki narraskoek

ezpait-dabe eder-muin.

 

Ta zerua itzuliaz

izar, begietan,

zinkuriñak lore biz,

otoi, ezpañetan.

 

Agur, ba, ene Sartre,

akerzai azkarra,

irri-karkaraz dozu

inpernuko garra!

    Ja-ja, ja-ja!...

 

Egan, 2-1951, apiril-maiatz-ekaina, 21-22. orr.

 

 

© Eusebio Erkiaga

 

 

"Jean Paul Sartre euskaraz" orrialde nagusia


www.susa-literatura.eus