Jean Paul Sartre'ren ardi galduak
Eusebio Erkiaga
Artzai biurtua dot
ene Jean Paul Sartre
artalde ugaria dan
aker eta naste,
Et-et, et-et!
Zezentokian zezen
urde biribilla,
pozik sartuko dautsat
amudun makilla.
Nortzuk ditugu, gero,
«izate-zaleok»?
Arako Epikuro'n
txarriak, barrirok.
Soñeko merkez udan
tximiño bezela
ipurdia eta abar
agiri dabela.
Prantzi'tik datozkigu
Euskalerriraño
barrenarentzat kirats,
begientzat laño.
Tamalgarrien, baña,
auxe dot benetan:
olerkerien batzuk
ezpait-dabe eder-muin.
Eta or dabiltz galdez
samin, Beti Larri,
euren buruak noruntz
begiraka yarri.
Ai, gizaiso aundiok,
argi-gabetuok,
illunez ta ustelez ez
al dozue egin ok?
Arren bai arren, bizkor
utzi leze-bide,
yaso goiruntz begiok
izarren senide.
Utzi urde zikiñen
beira begiratze,
biotzak goratuaz
barrenak loratze.
Adimen-bazka arraitzat
ikus «Aitorpenak»
Augustin andiaren
ondare onenak.
Kanta olerkariok,
siñismenez ekin,
olerki narraskoek
ezpait-dabe eder-muin.
Ta zerua itzuliaz
izar, begietan,
zinkuriñak lore biz,
otoi, ezpañetan.
Agur, ba, ene Sartre,
akerzai azkarra,
irri-karkaraz dozu
inpernuko garra!
Ja-ja, ja-ja!... |
Egan, 2-1951, apiril-maiatz-ekaina, 21-22. orr.
© Eusebio Erkiaga