Ama onaren abestia
Negarrez arkitu nun
atari ertzean.
Hitz goxoz galde nion
ea zer zukean,
ta, barruko oinazea
askatu nahiean,
«Ez, ezerez», zioan
intziri artean.
Begi beltz haundi haiek
baina nik ikusiz,
zerun izarrez antzo,
gainez malko lodiz:
«Maiteren bat il zaizu?»
galde nion berriz.
Ta hark begiratu nindun
bi begiak dir-dir:
«Sei lore eder nituan
Jainkoak emanik,
sei-lore eder, nereak
ez beste inorenik.
Ta atzo, gizatxar batzuek,
indarrez sarturik
ostu egin zidaten
bat loretegitik.
Ostu eta eraman.
Ez dakit nik nora
ta azken lurrin gozoa
edaturik gora,
bere bura ederra
makurtuz kolkora,
apal-apal jausi zan,
gaixoa zulora.
Negar, ene begiok;
negar, ene bihotz.
Uda ta negu gaurtik
neretzat berdin hotz...
Maite zaitut, lore eder,
naiz ta zauden hilotz.
Nik berotuko zaitut.
Hatoz, lore, hatoz ...»
Ta bi besoak zabal,
begiak luzatuz,
geldi-geldi jarri zan
etortzen, bai-lekus.
Gero, etsiz berriro,
malkoak kolpatuz,
negarrez ekin zion
zotinka ta uluz.
Nik ere ezin nun gehiago.
Eztarria lakar,
bihotza taupa-taupa,
bi begiak baldar,
ahopez nahastu nion:
«Ez egin, ez negar;
Lore zenduna, gaurtik
zeruan dezu izar...»
Ta malkoak garbituz
alde egin nuen...
Ta geroz arantz hura
barrutik ezin ken...
Ta... lapurrak oraindik
handik bait-zebiltzen,
loretegi ederra
zaintzera joan nintzen.
Donibane Lohizune, 1937-VI-10
Olerti, 1959-III, 140-141 orr.