Buru ta biotz

— Bihotz, hatozkit. Bakarrik gaude.

Ixil geldia inguruan.

Leiho bi horiek itxi barrutik.

Geldi bedi lurra kanpoan.

Bion arteko jardun gozo hau

luzatuko ahal gaurkoan,

maite-minduen ase-ezinezko

ixil-hautuen ginoan.

Etxape baten biok bizi ta

ia ez gera ezagun;

nolaz duzu? auzoko izanik,

nolaz alkarren hain urrun?

Zu bide-zaitut bizi-kutxa nik:

Jainkoak lehen-egunean

lur-gizantz hari eman-bizia

nabaitu zenun unean,

bularrak behingoz puztu zenitun,

ta, aldiz, irauli emakor,

zabal zenien lagunai ere;

zuri beraz dizute zor

bizitz-arnasa. Geroztik hemen,

barnean zaitut nabari

jarmi ta jarrai ordutikako

bizitz-banatze lanari.

— Bainan, ta nolaz dakizu ni noiz

nazun Maite'k ukitua,

ala ba-dudan kezka zitalik,

ala Poz'ek naun artua?

— Alperrak jo antz, motel-motelik

zabilkit orain agian,

itsas geldian txalupa antzera;

gero lauoinka bizian,

basa-behor lez, punba ta punba

bular guzia astinduaz.

Nora bidean? Nori jarraituz?

Zeren bila halako suaz?

— Nere gogaien aldatze-berri

norgandik duzu jakina?

Erakus, arren, bion arteko

zubi ezkutu sorgina.

— Haize zakarrak zurrunbilloan

paper apurrak bezela,

jirabira itsu nahasi zoroan

hor narabiltzu nahi ala.

Or nonbait duzu amets-iturri,

negar-osina ere hurbil:

nere gogaien arauera arin

horietan ohi nuzu murgil.

Zuregandik dut eragin zoro,

nerez ez bait-naiz aldakor;

pake-giroa besotik, ba-dut

zuzen-ibil-bidetxior.

Oztopo bage nenbilke hortik

ez bazinduket barnean

irritsametsak margoz jantziaz

bide-okertze lanean.

Biok eskuak alkarri lotuz,

gaiten gaurgeroz lagun min;

bide-burua heldu-orduan

dukegu hortaz atsegin:

zuk ni argitzat izan nazazu

itsu zaranez ta ero;

ta, aldiz, altzoa nik otza izaki,

zu zaitzat nik indar, bero.

Egan, 1951-4, 29-30 orr.

© Felix Markiegi