FORMENTOR'KO LERRONDOA
(Lo Pi de Formentor, Costa Llobera'rena)
Zugatz bat maite dut benetan biotzez,
oliondo baino zarragoa urtez;
aritz bera ezta orlako sendoa,
ezt(a) ain orlegia laranja-ondoa.
Aren orrientzat beti udaberri:
ber(a) atera naiez dabil burrukari,
lur dan(a) astindu ta birrindu oi duan
aiz(e)-erauntsi beltza aren orp(o)-orpoan.
Aren orri zear eztu begiratzen
lore maitaleak; gogotik eskeintzen
aren azp(i) itzalei egundo eztoa
pa bigun kutuna iturri goxoa.
Beraren burua Iaungoikoak orde,
lurrinez igurtzi betiraunde arte.
Mendi goi malkarrak ditu bere lurtzat
eta iturritzat itsaso zabal bat.
Olatu gain zear eguzkiak urrun
diz-diz egitean goizean goiz bigun,
adarretan eztu txio-iarioan
atzeman daikegun txori ego-baldan.
Itxas-arran oen ots arrigarria
berriz entzuten du burugain
goi-ortziak zear birundan dabilen
sai ego-eskergak ikutuz somatzen.
Eztitu beraren bizi-eutsigarri
lurretako lokatz zirin edo arri:
aitzei ditxezkie erro-zain sendoak,
astintzen baitute aiz(e), euri, euzkiak.
Zeru-maitasunak eman dio eurrez
ianari bizia, igarle zarrei lez.
Gizon guren antzo, ene zugatz guren
tontorrak bean ta gorantz so ez eten.
Elkorra baitzaio lurra, bain(a) adarra
birpizten ortziak muinkatuz nabarra:
atseginen ditu neguko ekaitza,
tximista dirdaitsu ta kazkabar gaitza.
Aiz(e)-erauntsi beltzak orru daginean,
t' arkaitza bitsetan murgil dezanean,
uinen burrunbotsak eztu io ain zagai...
lerrondo-adatsa odei-gora garai.
Lur orbandun zear ire oroiakin
ibiliko bainauk baitura deunakin.
Zugatz guren ori! Biotz onek op(a) au!
guduan iardunaz ta beti garaitu.
Gorantz: gogo zindo! Goiko ur-lainoak:
igaro ta goian tinko ezar itzak
ir(e) erro ta zuster sendoak, gorengo
aitzetan zugatzak bezalatsu-edo.
Ta ludi-itxas-uin aserreak zartez
ibituko dituk oinpean bat-batez.
T'ire abestiak, aize-egoak lagun,
ekaitz-egazti lez, ioan doaz urrun.
© Iokin Zaitegi