ZUGATZEN ANTZERA
(8+7'koa)
Zugatz artean bizi naiz, zugatz baten antzera:
azi, zahartu eta il berdin egiten gera.
Nik ere barrenean dut zugatzen aziera
sendotzen eta bereizten duen adore bera.
Izan ere alboan dut aritz gerri-makurra:
urtero zimelago da, enborra du zimurra:
laster eztu bizigarri eguzki, euri, lurra:
orobat gertatuko zait, orixe dut beldurra!
Iesu'ri itsu bat ekarri, arrerl, argi zezala:
beraren begietara Iesu'k ttu egin-ala,
ezer ba ote lekusan galdetu bereala:
Ikusten ditut gizonak zugatz lez dabiltzala.
Ara ta ona gabiltzan zugatzak gera zinez,
gero eta lasterrago gabiltz egon-ezinez:
ta lurrean sustraiturik Iotuz gaude burdinez,
burua zeruruntz zutik goiko asmoen minez.
Gure adaburuetan basatxoriek alai
dagi txorrotxiotxi kabiko zorion zai:
noizean beinka badoaz egan zelairik zelai,
an idoroten baitute gose kentzeko zer-nai.
Amaika mendigoizale badator pake bila
bide latzak nekatuta, eskuetan makila:
gure kerizpean badu non bere gogo ila
zusper, aize ozkirria ugari baitabila.
Udazkenerako arro dator ego-aizea:
eraman dizkit orbelak, ori baita legea.
Guregan bildurik gaude neguz, ilun barnea,
noiz sortuko udaberri, lorez altzo-betea.
Gure buruak zugatza du eredu kirmena:
gara erdiko gizona naiz urtetan barrena:
gorantz aziz ioan doa zugatzik iatorrena,
gure baitan izerdiak inon eztu etena.
Nere Aberria berdin irudi zait basoa,
edotariko zugatzez iantzitako txokoa:
aritz, lizar, arte, urki, an-emenka pagoa,
emen ezpaitugu eder Molok iainkotzakoa.
Erria berebat baita zori txarrez ilkorra,
eztu bere adorea euki bear agorra:
il diran erriak naita egin baitzuten zorra,
argiruntz daragizkian mina baitzan elkorra.
Erroak sakondu bear ditu Erriak gero,
eguzki ederra bogo aren gain egunero,
oian-zugatzak bezala mami-azalez bero,
eten bage goruntz egin bear duen ezkero.
Eguzki or(i) izan bedi Erriaren elburu,
ibil bekigu ederrik gure gain ta inguru:
giza-zugatza otoika beso ta adaburu
zabalduz, zori onari begokio aiduru.
© Iokin Zaitegi