Ni, zuekin, denokin

oheratuko nintzateke.

Munduko udazken guztietan

izango nintzateke

ikusirik

nola berdea

urrearen antzo

gorritzen den.

Ni,

uhin gainean

uhin handiaren apar artean

herioaren beldurrik gabe

izango nintzateke.

Ni,

airean

nere herriko karrika artean

igeri ibiliko nintzateke.

Ordez,

gauza hoiek

hala ez diren bitartean.

Berarekin oheratzen naiz.

Herri txiki batean bizi naiz.

Itsasoa bare dagoenean

igeri egiten dut.

Karrika arteko haizea

arnasa hartzeko

erabiltzen dut.

Izpirituak ametsaren

zentzua

gal ez dezan.

Ez direnak

direino.

Ni,

marmokaren beso urdin artean

urrunduko naiz.

Izango dena

izatera heldu artio.

© Amaia Lasa Alegria