ENE ANDREARI GUTUNA

        (Bursako gartzelatik, 1933-11-11)

Ene amodio bakarra!

Heure azken gutunean

«bihotzean min diat»,

«arima itzali ziaidak»

diostan,

«urkatuko bahindute»,

«galduko bahindut»

diostan,

«ez nindukek biziko».

Biziko haiz, andrea.

Ke beltzaren antzean

ene oroitzapena

haizeak eramanen din,

biziko haiz,

ene bihotzaren arreba bilogorri hori,

gure mendean

heriotzaren minak

gehien batean

urtebete

ziraun.

Heriotza.

Soka batetik hilotz bat zintzilika.

Ito egiten ziaidan

boza

eztarrian,

eta inola ere

ez din ene bihotzak ametitzen

herio klase hau.

Hala ere,

zihur haizen, maite,

armiarma beltz baten antzean

ijito miserable baten

esku bilotsuak

lepora soka hori

botako badaut,

alferrik

begiratuko dautatela Nazimi

neure begi urdinetan beldurren bila!

Nik,

azken goizaldeoren argi epelean

heure lagunak ikusiko ditinat,

hi ikusiko haut,

eta lupera

kanta bukatugaberen baten tristura

eramanen dinat

bakarrik...

Ene esposa,

arima onaren

ene erlea,

urrezko aurpegiduna,

eta eztia baino begi eztiagoetakoa,

urkabea eskatu zeutatela,

zergatik idatzi neunan?

Hasiera batean diagon oraindik

judizioa,

eta gizonaren semeari ez ziaion bururik kentzen

arbi bat balitz bezala.

Ea, honekin ez ezan trajediarik egin.

Oso probabilitate urruna dun.

Dirurik baldin badaukan,

artilezko galtzontzilloak

eros ietzadan.

Zangoetan berriz ere

erreuma dinat.

Eta ez hadi inoiz honetaz ahantz,

gartzelatu baten andreak

ez daukala gauza tristeetan pentsatu behar...

© Nazim Hikmet

© itzulpenarena: Gabriel Aresti