V

Ene esposa,

ene arima eta tronoa haizen hori,

Hatinze Piraiende!

Herioaz pentsatzen dinat,

honek esan nahi din

arterio-esklerosia nigan barrentzen dela.

Egun batez,

elurra zeriola,

edo agian

gau batez,

edo agian

eguerdi bero batez,

gutarik nor lehen

eta nola

eta noiz

hiltzeko da?

Nolakoa

eta zelakoa

izanen da

gutarik lehen hilen denak

entzunen duen boz azkena,

ikusiko duen kolore azkena?

Gertatuko denaren lehen

hitza,

lehen bazkaria,

zein izanen da?

Agian elkarrengandik urruti hilen gaitun.

Berria

negarretan helduko dun,

edo ez ziaigun zuzenki esanen,

eta bertan utziko dinate bizirik

geldituko dena,

eta joan eginen ditun.

Eta geldituko dena

jendearekin nahastuko dun.

Halaxen da, jauna, bizia...

Eta hauk parada guztiok,

mila bederatzi ehun eta ez dakit zeinbat urte gehiagoko

ez dakit zein hilaren

ez dakit zein egunetako

ez dakit zein ordutan...

Ene andrea,

ene arima eta ene tronoa haizen hori,

Hatinze Piraiende.

Herioaz egiten dinat gogoeta.

Halaxen doakigun gure biziaz egiten dinat gogoeta.

Triste sentitzen naun,

trankil eta egoista...

Gutarik lehen hilen dena

zein-nahi izan

dadin,

eta hilen den

lekua

eta

manera,

guk biok,

elkar maitatu dinagu,

gizonaren helbururik gorena

maitatzen

jakin dinagu

—haren alde burrukatu dinagu—,

«bizi izan garela»

esan ahal

zezakenagu...

© Nazim Hikmet

© itzulpenarena: Gabriel Aresti