III

Neure aberria maitatzen dut,

haren arboletan xoriak harrapatu ditut,

haren gartzeletan lo egin dut.

Neure aberriaren kantuek eta tabakorriek bezain

ez du ezerk herriminor iraungitzen.

Ene aberria:

Bedreddin, Sinan, Yunus-Emre eta Sakarya.

Berunezko teilatu biribilak eta uzin-ziminiak.

Bere bibote luzeen azpian barre egiten duen

ene herriaren obrak dira,

eta ni haietan neure buruagandik ere ezkutatzen naiz.

Ene aberria:

Haren bideek amairik ez dutela dirudi.

Ai, zein den ene aberria zabal!

Edirne, Izmir, Uluskila, Maras, Trabzon, Erzerum.

Erzerumeko zelaia bakarrik bere kantuetatik ezagutzen dut,

eta Taurusko mendiak zapaldu ez ditudalako

lotsatzen naiz,

handik Leste aldera joan nendin,

algodoia ereiten dutenak ezagutzera.

Ene aberria:

Gameluak, trenbideak, Ford kotxeak eta asto eriak.

Zumarrak,

saratsak

eta lugorria.

Ene aberria:

Haren lertxundiak, haren ur gozo-gozoak

eta mendien azpian dautzan lakoak

maitatzen dituzten jende osteak.

Ene aberria:

Ankarako zelaian ahuntzak

eta haien larru nabar, zetatsu eta dirdiranteak.

Giresungo urritz oliotsu eta gizenak.

Almizklearen usaina darien Amasyako sagarrak,

olibak,

fikuak,

meloiak

eta kolore guztietako

mahats mordoak,

eta gainera golde beltza,

eta gainera

—haur baten alaitasunaz—

munduko gauza

berri,

on,

eder

guztiak onartzeko

prest,

ene langile prestu eta balent,

erdigose, erdiase,

erdilibre, erdiesklabo

maiteok...

© Nazim Hikmet

© itzulpenarena: Gabriel Aresti