J.D. Salinger - Zekale artean harrapaka

13. KAPITULUA

Oinez itzuli nintzen hotelera. Berrogeitabat kalearte eder. Ez oinez ibiltzeko gogorik nuelako, taxietan sartu eta irten ibili nahi ez nuelako baino. Batzutan aspertu egiten da bat taxietan ibiltzen, igogailuetan ibiltzen nekatzen den bezala. Noizean behin oinez ibili behar, berdin dio oso urrun edo oso gora Joan behar bada ere. Umea nintzenean, oinez igotzen nintzen sarritan gure apartamentura. Hamabi solairu.

Ia ez zuen ezagun elurrik egin zuenik. Apenas geratzen zen elurrik espaloietan. Baina hotz zegoen, eta ehizakapelu gorria poltsikotik atera eta jantzi egin nuen, bost axola zer itxura nuen. Belarri-estalkiak ere beherantz jarri nituen. Gustura jakingo nuen nork ostu zizkidan eskularruak Penceyn, eskuak izoztuta nituen eta. Ez gauza handirik egingo nukeelako, jakitera. Koldarren klasekoa bainaiz ni. Saiatzen naiz agerian ez jartzen, baina halakoxea naiz, izan. Adibidez, Penceyn eskularruak nork lapurtu zizkidan jakin izan banu, seguruenera joango nintzen eskuluzearen gelara eta esango nion: «Ondo zegok, hi, emango al dizkidak eskularruok?». Orduan, seguruenera, lapur eskuluzeak halaxe esango zidan xalo antzean: «Zer eskularru?» Joan haren armairura eta han aurkituko nituen eskularruak, eskalapoietan edo ezkutatuta. Hartu eta erakutsi tipoari eta esango nion:

«Hauek hire eskularruak izango dituk seguru?» Eta eskuluzeak, begiratu xalo faltsua eginez: «Nire bizi osoan ez ditiat ikusi eskularru horiek. Hireak badituk. har itzak eta kito. Ez titiak ezertarako behar».

Hala, seguruenera han geratuko nintzen. bost bat minutuz, ditxosozko eskularruak eskuan, baina tipoari muturreko bat eman behar niokeelakoan, aurpegia hautsi behar niokeelakoan. Barrabilik ez, ordea, halakorik egiteko. Hantxe geratuko nintzen, gogor plantak egiten. Harrokeria zorrotzen bat botako nion suminarazteko, muturrekoa eman beharrean. Nolanahi ere, harrokeria zorrotzen bat bota ezkero, hura jaiki eta nigana etorri eta esango zidan: «Aizak, Caulfield, niri eskuluze deitzen ari al haiz?» Orduan nik, «Zuzen hago, horretan ari nauk, eskuluze kabroi hori» esan beharrean, hauxe esango nion guztira ere: «nik dakidan guztia, nire eskularruak hire eskalapoietan zeudela». Orduan, besterik gabe, tipoa konturatuko zen ez niola muturrekorik eman behar, eta hala esango zidan, «Aizak, argi eta garbi, niri lapur deitzen ari al haiz?» eta nik zera erantzungo nion: «Hemen ez ziok inork inori lapur deitu. Nik dakidan guztia, nire eskularruak hire eskalapoietan zeudela». Gisa honetan orduak eta orduak emateko moduan. Azkenean, ordea, muturrekorik eman gabe alde egingo nuen gela hartatik. Seguruenera garbigelara joan eta zigarroa erreko nuen, nire buruari ispiluan begira, gogor plantak egiten. Nolanahi ere, hauxe pentsatu nuen hotelerako bide osoan. Ez da batere polita koldarra izatea. Beharbada ez naiz hain koldarra ere. Ez dakit. Nik uste alde batetik koldarra naizela, eta bestetik eskularruak galduta ere bost axola zaien horietakoa. Horixe baita nire arazoetako bat, ez zaidala gehiegi ardura zerbait galtzea. Honek bere onetik ateratzen zuen ama umea nintzenean. Batzuk egunak ematen dituzte galdu duten zerbaiten bila. Ni inoiz ez nau gehiegi arduratu zerbait galtzeak. Beharbada horrexegatik naiz alde batetik koldarra. Ez da aitzakia, hala ere. Inolaz ere ez. Batek ez luke batere koldarra izan behar. Norbaiti muturrekoa eman behar bazaio, eta gogoa izanez gero, eman eta kito. Ni ez izan horretarako egina, ordea. Nahiago dut tipo bat leihotik behera bota, edo lepoa aizkoraz moztu, muturrekoa eman baino. Gorroto diet ukabilezko borrokei. Ez zait gehiegi axola jotzen banaute —ez nau pozak txoratzen, jakina- baina ukabilezko borroketan gehien beldurtzen nauena tipoaren aurpegia izaten da. Ezin besteari aurpegira begiratu, horra nire arazoa. Ez litzateke hain txarra biok begiak estalita edo bageunde. Oso koldarkeria xelebrea da, pentsatzen jarrita, baina koldarkeria azken batean. Ez naiz txantxetan ari, ez.

Zenbat eta gehiago pentsatu eskularruez eta koldarkeriaz, orduan eta tristeago nengoen, eta, Joan nindoala, nonbait geratu eta tragoa jotzea erabaki nuen. Hiru besterik ez nituen jo Ernierenean, eta azkena bukatu ez, gainera. Gauza bat dut nik, ikaragarrizko kabida. Gau osoan edan, bai?, eta batere antzeman ez, umoreko nagoenean. Behin, Whooton Schoolen, Raymond Goldfarb izeneko mutil batek eta nik whisky pinta bat erosi eta kaperan edan genuen larunbat gau batez, inork ikusten ez gintuela. Hura oso gaizki jarri zen, baina niri apenas antzematen zitzaidan. Hotz-hotz eta berdin-berdin geratu nintzen. Ohera baino lehen txahala bota nuen, baina egia esan ez nuen beharrik sentitzen, neure burua behartu nuen.

Nolanahi ere, hotelera heldu baino lehen banindoan tabernazulo batean sartzera, baina bi tipo irteten orduantxe egundoko mozkorrarekin, eta metroa non zegoen jakin nahi. Batek kubatar itxura zuen, eta hats higuingarria aurpegiratzen zidan nik bidea erakutsi bitartean. Azkenean sartu ez taberna hartan, eta zuzenean hotelera itzuli nintzen.

Bebarrua huts-hutsik zegoen. Berrogeitamar bat milioi zigarroren usaina zegoen han, alajaina. Ez nengoen logurak, baina gaizki sentitzen nintzen. Triste. Ia-ia hilko banintz hobe pentsatzeraino.

Hartan, bat-batean, istilu handi batean sartu nintzen. Igogailuan sartu eta lehen gauza, egiten dit igogailuko mutilak:

— Nahi al duk aldi on bat pasa, adiskide? Ala beranduegi duk hiretzat?

— Zer esan nahi duzu? —nik. Ez nekien nondik norajo nahi zuen.

— Nahi al duk lasatu bat hartu?

— Nik? —esan nion. Erantzun tentela benetan, baina nahasgarri samarra da norbaitek zuzenean gisa horretako galdera bat egiten dizunean.

— Zenbat urte dituk, txo?

— Zergatik? —esan zuen—. Hogeitabi.

— Joo, ondo zegok. Hortaz zer, interesatzen al zaik? Bost dolar behin jotzea. Hamabost dolar gau osokoa —erlojuari begiratu zion—. Eguerdira artekoa. Bost dolar behin jotzea, hamabost eguerdira artekoa.

— Ondo dago —esan nion. Nire printzipioen kontra zihoan hura, baina hain triste nengoen, pentsatzeko gauza ere ez ni. Hortxe dago koxka. Bat hain triste dagoenean, ez da pentsatzeko gauza.

— Ondo zegok zer? Behin jotzea ala eguerdira artekoa? Jakin beharra diat.

— Behin jotzea.

— Ederki, zein gelatan hago?

Nire giltzako zer gorrian zegoen zenbakiari begiratu nion.

— Bat-bi-bi-bi —esan nion. Damutzen hasia nintzen puntu hartaraino iristeagatik, baina beranduegi zen ordurako.

— Ondo zegok. Neska bat bidaliko diat hamabost minutu barru.

Hark atea ireki eta irten egin nintzen.

— Aizak, itxura ederrekoa al duk? —galdetu nion—. Ez diat zaku zahar bat nahi.

— Ez zegok zaku zaharrik. Hi ez kezkatu, txo.

— Nori ordaindu behar zioat?

— Berari —esan zidan—. Hi lasai, txo.

Ateak ia muturretan itxi zizkidan.

Nire gelara joan eta ilea busti nuen, baina ez dago ile motz-motza orrazterik. Gero ahotik usain txarrik nuen frogatzeari ekin nion, Ernierenean erretako hainbeste zigarro eta edandako whisky eta sodengatik. Eskua ahopean jarri eta hatsa sudurziloetarantz bota, hori da egin behar den guztia. Ez zirudien hainbesteko usain txarrik nuenik, baina hala ere hortzak garbitu nituen. Ondoren alkondara garbia jantzi nuen. Banekien ez neukala gehiegi apaindu beharrik puta batengatik, baina hartara banuen zeregina. Urduri samar nengoen. Sexu-irrika sentitzen hasia nintzen, baina urduri samar hala ere. Egia jakin nahi baduzue, birjina naiz. Benetan. Izan ditut birjintasuna galtzeko aukerak, baina oraindik ez naiz horretaraino heldu. Ben gertatu behar zerbait. Adibidez, neska baten etxean bazaude, gurasoak beti etorriko dira behar ez denean, edo beldur zara etorriko ote diren. Edo norbaiten autoaren atzealdean bazaude, beti izango da norbait aurrealdean —neskaren bat, alegia—, auto osoan zehar zer gertatzen den Jakin nahiko duena. Alegia, aurreko neskaren bat atzeraka jira eta bira zer arraio gertatzen den ikusteko. Nolanahi ere, beti gertatu behar zerbait.

Hala ere, pare bat alditan ia-ia lortu nuen. Batez ere behin, gogoan dut. Baina zerbait okertu zen orduan ere, jadanik ez dut gogoan zer. Kontua da, neska batekin zertzeko puntuan zaudenean —puta ez den neska batekin, alegia- hura esan eta esan arituko zaizu geratzeko. Eta ni geratu, horra nire arazoa. Tiporik gehienak ez, ordea. Ezin egin izaten dut besterik. Ezin jakin haiek benetan geratzea nahi duten, edo izugarri beldurtuta dauden, edo esan eta esan aritzen diren aurrera jarraituz gero neure errua izan dadin, ez berena. Nolanahi ere, ni geratu beti. Lastima sentitzen hasten naiz eta. Esan nahi dut, neskarik gehienak ergel hutsak dira. Pixka batean musuka jardun, eta ]aster asko nabaritzen zaie burua galtzen dutela. Hartu neska bat benetan bero-bero dagoenean, eta ez du batere bururik. Ez dakit. Esaten didate geratzeko, eta ni geratu. Beti damutzen naiz etxera lagundu eta gero, baina hurrengoan ere gauza bera.

Nolanahi ere, alkondara garbia jantzi bitartean, bururatu zitzaidan orduantxe nuela aukera ederra. Egiten nuen neure artean, hura puta izanda, praktika pixka bat ere hartuko nuela ezkontzen nintzenerako edo. Batzutan kezkatuta egoten naiz zer horretaz. Behin liburu bat irakurri nuen Whooton Schoolen, eta tipo sofistikatu, leun eta sexy bat ageri zen bertan. Monsieur Blanchard zuen izena, oraindik ere gogoan dut. Liburua kakazaharra zen, baina Blanchard hura nahiko ondo zegoen. Gaztelu handi bat zuen Rivieran, Europan, eta bere denbora libre osoa emakumeak golfeko makila batez astintzen ematen zuen. Txoraize osoa zen, baina zeharo erotzen zituen emakumeak. Pasarte batean zioen emakume baten gorputza biolina bezalakoa zela, eta ikaragarri musikari ona izan behar zela ondo jotzeko. Oso liburu xelebrea, konforme, baina hala ere ezin izan nuen biolinaren zer hori burutik kendu.

Alde batetik, horrexegatik nahi nuen praktika pixka bat hartu, ezkontzen nintzenerako edo. Caulfield eta bere Biolin Majikoa, motellak! Xelebrea da, konforme, baina ez hain xelebrea ere. Batere haserre ez ni zer horretan on samarra izanez gero. Egia jakin nahi baduzue, neska batekin dibertitzen ari naizenean, erdietan arazo izugarriak izaten ditut bila nabilen hori aurkitzeko, arraio demonioa, ea ulertzen didazuen esan nahi dudana. Horra lehen aitatu dizuedan neska hura ere, sexu-kontuetan has eta huts egin nuela eta abar. Ordubete edo behar izan nuen titizorroa kentzeko. Kendu nionerako, niri begian tu egiteko zorian hura.

Nolanahi ere, batetik bestera nenbilen gelan zehar, emagaldu hura noiz agertuko zain. Itxura ona izango zuela espero nuen. Ez zitzaidan gehiegi axola, hala ere. Nahi nuena hura behingoz bukatzea zen. Azkenean, norbaitek jo zuen atea, eta zabaltzera nindoanean, nire maleta egon bidean eta ia-ia hautsi nuen belauna. Halako une aproposak aukeratzen ditut nik maletekin estropezu edo horrelakoak egiteko.

Atea ireki nuenean, han zegoen puta zain. Berokia zeraman aldean, eta kapelurik batere ez. Ilehori samarra, baina ezagun zuen tindatutakoa zela. Zaku zaharretik ez zuen batere, hala ere.

— Kaixo, zer moduz —esan nion. Emeki-emeki, motellak!

— Mauricek esandako tipoa al haiz? —galdetu zidan. Ez zirudien oso adiskidekor.

— Igogailuko mutilak?

— Bai. Bai, neu naiz. Aurrera —esan nion. Gero eta lasaiago nengoen gauzak aurreratu ahala. Benetan.

Sartu eta zuzenean berokia erantzi eta ohe gainera jaurtiki zuen. Azpian soineko berdea zuen. Gero eseri zeharka gelako mahaiarekin batera zegoen aulkian eta oinari gora eta behera eragiten hasi zen. Zangoak gurutzatu eta oin bat gora eta behera. Oso urduri zegoen emagaldua izateko, benetan. Izugarri gaztea zelako, nik uste. Nire adin ingurukoa zen. Aulki handian eseri nintzen, haren ondoan, eta zigarroa eskaini nion.

— Ez dut erretzen —esan zidan.

Ahots fin negartia zuen. Apenas entzuten zitzaion. Ez zuen eskerrik asko esaten zerbait eskaintzen zitzaionean. Ez zen oso ondo hezitakoa, ez.

— Utzidazu neure burua aurkezten. Jim Steele dut izena —esan nion.

— Ba al daukak erlojurik? —esan zuen. Ez zitzaion axola nola nuen izena, jakina—. Aizak, zenbat urte dituk, nolanahi ere?

— Nik? Hogeitabi.

— Bai zera!

Grazia egin zidan hark hura esateak. Ume batek bezala hitz egiten zuen. Batek pentsatuko luke puta batek «hoa popatik hartzera» edo «tira hi, adarrik ez» esango lukeela, ez «bai zera!».

— Eta zuk zenbat urte dituzu? —galdetu nion.

— Jakin beharrekoak jakiteko beste —esan zidan. Zorrotza benetan—. Ba al duk erlojurik? —galdetu zidan berriz, eta jaiki eta, ez bat ez bi, soinekoa burutik eranzten hasi zen.

Oso arraro sentitu nintzen hura egin zuenean. Oso bat-batean egin baitzuen. Pentsa liteke sexu-irrikaz sentitu behar dela bat norbait jaiki eta soinekoa burutik eranzten hasten denean, baina ni ez. Sexu-irrika zen nik orduan sentitzen nuen azkena. Tristura galanta bai, sexu-irrikaren ordez.

— Ba al duk erlojurik, hi?

— Ez, ez dut —esan nion. Motellak, ni bai sentitzen nintzela arraro!

— Nola duzu izena? —galdetu nion. Soinean zuen guztia azpikogona arrosa bat zen. Oso nahastuta nengoen, benetan.

— Sunny —esan zuen—. Tira, egingo al dugu egin beharrekoa?

— Ez al duzu hitz egin nahi pixka batean? —galdetu nion. Umekeria zen hura esatea, baina oso arraro sentitzen nintzen—. Presa handia al duzu?

Erotuta bainengoen begiratu zidan.

— Zer arraiotaz nahi duk hitz egin? —esan zidan.

— Ez dakit. Edozertaz. Beharbada pixka batean hizketan jardun nahiko zenukeela bururatu zait.

Berriro ere mahai ondoko aulkian eseri zen. Gogoz kontra, ordea, bistan zegoen. Berriro ere oina gora eta behera hasi zen. Motellak, haren egonezina!

— Nahi al zenuke zigarro bat? —esan nion. Ahaztuta neukan ez zuela erretzen.

— Ez diat erretzen. Aizak, hitz egin behar baduk, hitz egin. Nik zereginak ditiat.

Jakin ez zertaz hitz egin, ordea. Puta izatera nolatan iritsi zen eta abar galdetzea bururatu zitzaidan, baina ez nintzen ausartu. Gainera, seguruenera ez zidan kontatuko.

— Ez zara New Yorkekoa, ezta? —esan nion azkenean. Besterik bururatu ez.

— Hollywoodekoa —esan zidan. Orduan jaiki eta soinekoa utzitako lekura joan zen, ohera—. Ba al daukak non eseki? Ez diat soinekoa ximur-ximur eginda utzi nahi. Jaso berria diat garbitegitik.

— Bai noski —esan nion berehala. Pozik ni zerbait egitera jaikitzeagatik. Armairura eraman nion soinekoa eta han eseki nuen. Hura xelebrekeria! Tristura sentitu nuen esekitzean. Imajinatzen nuen denda batera joaten hura erostera, eta dendako inork ez zekiela emagaldua zenik. Saltzaileak seguruenera besteak bezalako neska bat zela pentsatuko zuen hura erosi zuenean. Izugarri tristatu nintzen, ez dakit ondo zergatik.

Atzera eseri eta elkarrizketari lotzen saiatu nintzen. Hiztun eskasa izan hura, ordea.

— Gauero lan egiten al duzu? —galdetu nion. Negargarria iruditu zitzaidan galdera egin eta gero.

— Bai.

Gelan batetik bestera zebilen. Mahai gainetik menua jaso eta irakurri egin zuen.

— Zer egiten duzu egunean zehar?

Sorbaldak goratu zituen. Beltzaran samarra zen.

— Lo. Zinera joan.

Menua utzi eta begiratu egin zidan.

— Egin dezagun egitekoa, hi. Ez zeukat gau osoa ...

— Begira —esan nion—. Gaur ez naiz oso ondo sentitzen. Oso gau gogorra izan dut. Zinez diotsut. Ordainduko dizut, baina axola al zaizu ezer egiten ez badugu? Axola al zaizu?

Izan ere, ez nuen ezer egin nahi. Triste nengoen, ez sexu-irrikaz, egia jakin nahi baduzue. Berak tristatzen ninduen. Haren soinekoa armairuan esekita eta hori dena. Eta gainera, ez dut uste egun osoa filme ganorabako bati begira eserita ematen duen norbaitekin inoiz zertuko nukeenik. Benetan, ez dut uste ahal izango nukeenik.

Sinesten ez zidalako aurpegiaz hurbildu zitzaidan.

— Zer gertatzen zaik? —esan zidan.

— Ezer ez —motellak, ni bai nengoela urduri—. Zera, ebakuntza bat egin didatela berriki.

— Bai? Non?

— Zerean... nola du izena... klabikordioan.

— Bai? Non arraio zegok hori?

— Klabikordioa? —esan nuen—. Zerean, bizkarrezurrean nonbait. Alegia, bizkarrezurrean behera samar.

— Bai? —esan zidan—. Hori bai gogorra. Gero altzoan eseri zitzaidan.

— Ederra haiz.

Gero eta urduriago ni, eta gezurretan jarraitu nuen, burua erabat galduta.

— Oraindik zeharo oneratu gabe nago —esan nion.

— Zineko tipo baten antza daukak. Badakik norena.

Badakik nor esan nahi dudan. Nola arraio dik izena?

— Ez dakit —esan nion. Ez zitzaidan altzotik jaikitzen.

— Seguru dakiala. Filme hartan lan egiten zian,

Melvine Douglasekin. Melvine Douglasen anaia txikiarena egiten zuena. Barku hartatik erori zena. Badakik nor esan nahi dudan.

— Ez, ez dakit. Ahalik eta gutxien joaten naiz filmeetara.

Orduan zereko zeretan has zen, gordin-gordin.

— Utziko al diozu horn? —esan nion—. Ez nago umoreko, esan dizut. Ebakuntza izan dut berriki.

Ez zen nire altzotik jaiki, baina begiratu ikaragarri gaiztoa egin zidan.

— Aizak —esan zidan—, ni lotan nengoan Maurice alproja horrek esnatu nauenean. Zer uste duk hik, ni afizioz...

— Esan dizut ordainduko dizudala etortzeagatik. Benetan. Diru asko daukat. Gertatzen dena da oso ebakuntza serio batetik errekuperatzen...

— Hortaz, nola arraio esan diok Maurice alproja horri neska bat nahi huela, berriki hire zer horretatik operatu bahaute, e?

— Hobeto sentituko nintzela uste nuen. Azkarregi ibili naiz nire kalkuluetan. Ez naiz txantxetan ari. Sentitzen dut. Zaude pixka batean, oraintxe noa karteraren bila.

Izugarri haserre zegoen, baina altzotik jaiki zitzaidan kartera komodatik har nezan. Atera bost dolarreko bilete bat eta eman egin nion.

— Mila esker —esan nion—. Milioi bat esker.

— Hau bostekoa duk. Hamar dituk.

Arraro jartzen ari zen, bistan zegoen. Espero nuen, bai, halako zerbait gerta zitekeela... benetan.

— Mauricek bost esan dit —esan nion—. Hamabost eguerdira artekoa eta bost behin jotzea esan du hark.

— Hamar behin jotzea.

— Hark bost esan dit. Sentitzen dut, benetan, baina horixe emango dizut.

Sorbaldak goratu, lehenago egin zuen bezala, eta honela esan zidan, hotz-hotz:

— Inporta al zaik arropa ematea? Ala atrebentzia handiegia da? —ikaragarria benetan. Ahots mehe hura eta guzti, beldurra ematen zuen. Puta zahar bat izatera, aurpegian makillaje pila batekin eta abar, ez zen hain beldurgarri gertatuko.

Joan eta soinekoa eman nion. Hura jantzitakoan berokia jaso zuen ohe gainetik.

— Ikusi arte, lapur-puska —esan zidan.

— Ikusi arte —nik. Ez nizkion eskerrak eman. Pozten naiz eman ez nizkiolako.

"J.D. Salinger - Zekale artean harrapaka" orrialde nagusia