Egoera

Zabaleta, Pedro Martin

 Ta bonbila argia kristal esmeriladutik pasatzean

 mila bonbila egiten da,

 astiro iruntsiaz ilunetan ezinezko batasuna.

 Indeterminadua dator nonbaitetik

 sosegurik gabeko mugida

 nerbioak ezetz erran dutenean.

 Ta begi esmerdaduetatik doa atsekabez

 astiro barneko iluntasuna,

 ilunago bihurtzen ezinezko puskak.

 Non da? Zer da?

 Nonbaitetik sortu da, astiro

 gehitzen doan ezinegon espeziala.

 Egiaren ordua da,

 barrenetik olatuak, misterioaren atakea iriki da,

 ugoldez ugolde nonbaitetik jasotako anabasa,

 goraka, ahoan gusto pixua daukat.

 Agian, nire bizitza ere

 kondaira izanen da.

 Zorna ateratzeko tipula da ona,

 sikologua al da animaren tipula?

 Edo nor bestela?

 Mirari bat espero dut,

 astearte eta hamairuan,

 edo otsailaren 30ean

 edozein santuk egin dezakeena.

 Baina egin dezala

 Hauxe da tantana, itokinetik

 egunero, orduero, unero eroria.

 Zilarrezko besoetan erori nahi nuke,

 Sibaren amorruarentzat hesirik gabe.

 Edo oraino nire besoak katez lotuak dauzkat,

 Ta erraiak kolpeka kolpeka jaten dizkidate,

 bizirik iraunik, gainera,

 nabari dudala hozkada bakoitza.

 Ta halaz ere, erori gabe hila,

 betiko ezerezean.

 Ez bai du irtenbiderik

 gizonaren izateak.

 Esmeriladutik zehar milatan zatitzen da.

 Ta bonbila bakoitza iduri,

 ez da bonbila exkax bat baino.

 Ta indarra falta denean kitto.

 Tantan bat jotzean argi puskatua.

 Tantoa erori orduko,

 ezerez.

 Baina argia pasatu bitartean

 sentitzen dut

 mila hortzen hozkada batera.