Lore batzuen lurrin-utsa...
Jiménez, Juan Ramón
I
Lore batzuen lurrin-utsa.
Eguzki epel-gorritan
negarrez dago baratzea,
ta elxea intzirika.
Ire usaia diten loreak;
gorrixka-zurbil kaxkariñak,
ire gorputz loratuaren
itzal-larrosa-idurira.
Larros illa, gaur betillun:
atzo alai, emengoa
etzanean otza, eguzkiak
urrez zekarrenean maite-loa!
Atzo..., ire soin-larrosa unan,
nere ta lore, seda zuriz
jantzia etxe betean...
Gero...
Jaungoiko maitea!
lore batzuen lurrin-tusa...!
nerekin dedan lurrin au
ire usai izanik, i ez aizena,
mutu, goibel, illun dena...
Ai, emakume joanak
darion lore-lurriña,
utsik gelditzen danean
etxe, baratze ta anima!
II
Oial gorri-zurixkak algara zerioten
nakar-beso aietan. Maitale ero, aizeak
jolas zegian aren estalkitxo urdiñaz;
eraztunetan suzko euzki bat dirdaitzen zan
Artan, albazkatzean, aizeak mugatu zun
aren bularren obo utsal goxabera
-ikurrin zuri arek zuan makil bikaña-;
aren begien lore ederrak begira neuzkan.
Ta ondartza bustian, bion gogapenen
korapillo eztia nabarmentzen bezela,
nere urrats aundien lorratz ozen-pixuak,
aren txiki-ixillekin nasten ziran tarteka
III
Aur aingeruen jantzian
agertu zan aurrenengo;
ta, aurra lez, maite izan nuan.
Gero, iñundiko soñekoz
jazten asi zan; eta nik
begira nion gorrotoz.
Erregin parpalla arro
egin zan. Nere sumiña
ta biotzeko amorro!
Baña erazten asi zan;
ta nik par-irri negion.
Lengo aingeru-jantzian
gelditu zan; ta uste osoz
ezarri nion begia.
Erantzi zun estalkia;
ta agertu zan soil-gorririk...
Ai, nere bizi-griña, olerki-uts
erantzia, betiko neria!