Itxasoa
Muniategi'tar Sabin
Aldakor da itxasoa
aldiz aztun ta, gogorra.
Deungea ta izukorra
ekaitz illunen orroa
edota baita leguna
atsegin ta laztankorra
ur-zelai otzan, barea,
erabat sakon, kutuna.
Urpetza zoragarria,
ederra, ezin obea,
goratsu ta pozgarria;
ta, egun ozkirrietan,
zerutasunez betea.
Oiņez ibilteko eran
zelaitasun urdin-arrez
gure ibilte gogoa
amets-eragin sorgiņez
aunditzeko aņakoa
egun-sentiz, arrats-beran.
Edo alderantziz, gogor,
itxutasun nabarmenez
txistu-oska ta, bitsetan
inpernutar eragiņez
aizeak erabat mozkor
ontzi eta arkaitz gaiņez
ugiņakin batera, or,
ekiņaldi zorrotzetan
erasotzen dutenean...
Bai garratza itxasoa
alako abordanapean,
osertzik osertz, illuna
gaiņeratzen zaigunean
kokilduz gure gogoa!
Gau-egunen goiberatan
bizitzaren antzekoa:
igikorra ta zoroa,
beren ioan-etorrietan
gizonaren erakoa...
|