Bi poema

Juan Ramon Madariaga

Zeinen tristea den

 Zeinen tristea den gauaren zinkurina,

 aranondoaren lorea,

 uhinaren bitsa,

 sabanaren berdea,

 zeruaren falta.

 Zeinen tristea eta

 biziaren ezduinak,

 amodioaren soinua,

 diosalaren adioa,

 belatze beltzaren ihintza,

 zurdaren iraupena.

 Zeinen eta

 bakardadearen inperioa,

 kaioaren mundua,

 elurraren geldotasuna,

 potretaren oroimena,

 aingeruen ahotsak.

 Zeinen tristea den

 ene kondaira mingotsa,

 ene bizitze ankerra.

Mila bati aitzi

 Ni joan nintzaien bakarrik

 ene zaldi zuriarekin.

 Ni joan nintzaien ene marrauza distiratsuaz batera,

 begitartea ilundurik,

 bihotza gangarturik.

 Ena izterbegiaren kanpamendura joan nintzaien

 haiekin gudukatzera,

 eta doiliturik heltzean

 miraz zeunden,

 ene balentriak erabat harriturik utzi baitzituen.

 Sutzar handiaren ondoan desafiatuz,

 aurre egin nien,

 haietarik odol beroa besterik

 ez nuela gutuziatzen erranez.

 Mila bati aitzi.

 Baina haiek nizaz trufatzen hasi zitzaizkidan,

 eta hil beharrean,

 emakumeen ohantzeetan etzanarazi zidaten

 hauekin horditzera asetzera eta gozatzera,

 plazer zuteno.

 Biharamunean,

 ene soldaduenganaino heltzean,

 ezin nezakeen fitsik asma,

 eta haien aitzinean ene ezpata apurtzean,

 hil ninduten,

 ene traizio lotsagarriaren truke,

 lehen hain gangarturiko bihotza,

 zapalduz.