Poetika

Juan Ramon Madariaga

Ekiak zurierazten du haboro

 Ekiak zurierazten du haboro

 gakorratzaz brodaturiko oihal fina,

 ohetarik bi aldeetara

 aintzinatik baretua dirudiena.

 Besoak ere zolurantz seinalatzen du

 ixekia bailitzan

 ekia ihakindatuz.

 Horman kuadro ttipi batek

 liliz beteriko bedatsea erakusten du,

 balizko urrelilien lurruna

 bogelaren xoko guzietarik

 barreiatuz.

 Haizetxoak gortinai urdinak mugierazten ditu

 txiripiri handi baten hegabak gomutaeraziz.

 Bakardadeaz eta ixiltasunaz blai

 amoranteen gorpuak

 ohe zurian dautza.

 Haien soin ahulak

 uztarturik daude pozoamenduaren zioaz.

 Eta laguna, negar zotinka,

 uzte handian dagoela ohartzen da,

 eta ezin paira dezake lanturu eta deitorea,

 ezin paira dezake amodio honen galera.

Lehen erromesa nintzen

                                                 "Et perdrás pel camí

                                                 que no té mat tornada."

                                                                   (S. Espriu)

 Erromesa nintzen

 iparraren billa mundua korritzen duen haietarik.

 Jendakiaren gain elikatzen eta janzten nintzen,

 nik ordainetan arkameluak kondatzen nizkien

 supazter-txokoan.

 Apopilo ere hartzen ninduten

 ostatuz ez nengoenean.

 Boztarioki bizi nintzen

 negu beldurgarri bat heldu arte,

 elurte hartan etxola tipi batetan sartu arte,

 eta han, zu kausitu zintudan arte.

 Handik hona ez ditut bide berriak desiratzen

 zure ezpain gerezidunak baizik.

 Lehan erromesa nintzen,

 munduz mundu dabilen kaietarik.

Hedoi uherra

 Ortzia uherra dago,

 hedoiak uherrago,

 eza-aldi honen erraietan,

 ezin dira karanago.

Oroimena lahartzen ez denean

 Laket nago izarrak gauari joka ikusiz

 eta boboia zuhaitzen atzean,

 ostotsak mendien haindian

 eta lotan ortzondoa ene ohean.

 Laket nago denborak oroimena lahartzen ez duenenan.

 Laket nago zureganako iskia barnean sendituz

 eta bihotzean balaku luzea,

 harrabarra gorostiaren artean

 eta behin atzenduriko musua hartzara oroituz.

 Laket nago denborak oroimena lahartzen ez duenean.

 Baina ez nago laket orainokoan izanarekin,

 adiaz igaro baitira bizitza eta ametsa,

 adiaz ere ez dagerkidan bihotza,

 agian horregatik hobe nengoke zurekin,

 ene bila erdu arte heriotzaren aihotza.

Maleriaz ez zoratzeko

 Haizeak, haizea izateko,

 hosto bigunak behar ditu.

 Marrubiak, marrubia izateko,

 bihotzaren bisaia behar du.

 Larreak, udaberriko larrea izateko,

 belar berde eta disdiratsua behar du.

 Eta neuk, hain sinplea da

 neuk behar dudana

 maleriaz ez zoratzeko.

Nihaur nintzen

 Iruntza

 amultsuki erortzen

 ikusi dut.

 Eta loreak

 besorik gabe,

 besarkatzen saiatzen zirela

 begitandu zait.

 Edo nihaur nintzen?