Udazkeneko karabana erratua

Karlos Linazasoro

 Laister gu ere joan beharrean aurkituko gara jitoan.

 Laister urte bisiestoetako musuak ez ditugu sentitu ere egingo

 gure harlanduen leuntasunean.

 Eta oroimenaren pospoloa piztuko dugu orduan eta akaso

 gure arima anonimoa bortxatuko dugu inkoszienteki.

 Gauaren zilarra entzungo dugu ostera gordelekuetan barrena

 eta elurrik antigualenak granatez jantziko ditu denboraren

 espiral hautsia, ihintzaren zurtoin orlegia.

 Eta bidean leienda zaurituak eta juglare bizardunak

 aurkituko ditugu zientoka zeruan txintxetaz josirik.

 Ondoren unibertsoaren azken lohia inguratuko da ahopeka

 eta oihartzuna baino zaharragoa den ixiltasun lodiak

 memoria oratuko digu konfin honetako buztindegian.

 Eta martxan jartzearekin bat akordatuko gara zein apain

 jartzen ziren emakumeak igandero bere soineko estanpatuekin.

 Ixiltasunari zenbait adaska lapurtuko dizkiogu disimuloz

 eta makuluen laguntzaz belazeak zeharkatuko ditugu, jakinez

 betiere ez garela neguareri aldaba jotzera iritsiko inoiz.

 Eta guretzat ez da barkamenik izango bidean. Oro igual izango da.

 Hainbeste eta hainbeste urte sekulan pasa izan ez balira bezala.