Udazkena
Ane Miren
Ez dakit
zergaitik
baņa beti
garai ontan,
biotzeko miņa
nabaitzen det.
Mendietara begiratu
eta zerbait
nire izatetik
juan dijoa,
eziņ eldu diot,
ba dijoa
poliki poliki
orri maitiak
lurrera,
gero, aizeak
ez dakit nora
agur,
betiko agurra.
Baņa, ene biotza
entzun zaidazu,
udaberria elduko da,
ez larritu
itxoi, itxoi,
baņa...
bai, ulertzen det
udaberria elduko da
eta nire barrua
pozik lertu,
baņa...
gaur bizi naiz eta
gaur itun nago,
orriak zapaldu ditudalako,
orri txiki eta audiak
eta an gelditu dira
ixill ixillik.
Aize goxoak
arpegia miastu nau
baņa...
azkenengo arnasa da,
konturatu nedin,
eutsi,
baņa...
garra gorritu da.
|