Beti lagun

Orixe

 Non nago? Non aut? Ez ote da auze

 neretzat lengo Tolosa?

 El al dezaket entzun berriro

 mintzo goxo orren otsa?

 Bego negarra, lurrindu bedi

 begian malko mingotsa,

 alare ez uke nik iregatik

 negar egitea lotsa.

 Ire errainua ikusten diat

 nere begi on txingarra,

 argi biurtu dela niokek

 ire ezpainen irri-parra.

 Dante'ren itzal isillak beude,

 betorkit neri ire garra,

 bete dezadan azken aginduz

 eman idaken bearra.

 Biotz-bertsoak egin nai ata

 Jainko billa nauk oldartu,

 ik asan idan bein ta berriro

 onetan nendilla leiatu.

 Lagun egidak argi orrekin,

 nere bigarren aingeru,

 igan ikusten diat garbien

 Jaungoikoaren errainu.

 Jaunkorik ezin, ez ta aingerurik

 gorputz antzean iduri,

 siñestez iñoiz konturatzen nauk

 itzalpean nautela ni.

 Illun ortatik bizi ontara

 i aut bitartean argi,

 errainu onen dirdaia lagun

 aurrean zeuzkeat beti.

 Beretarbiden, iturri-askan

 agertu didak begia,

 osto tartetik iragazirik

 eguzkiaren izpia.

 Nere aurretik, ibilli gabe,

 igaro uan mendia,

 ikusi genin basora antzean

 loretan den sagastia.

 Len lagun zintzo gorputz bizitan,

 orain are, lagunago,

 tokiz aldatzen nekerik ez duk

 ez egal eta ez zango.

 Begi-orde ok aurreko ormara

 eguzkiak jota baino,

 zintzoago abil nere aurrean,

 abil ni bizi naizeno.

 Oroitu ta aztu, burruka diat

 tartez bakar eguzkia,

 errainu onek irauten balu,

 auxe nere zoria.

 Goibeltzen ba'zait, gainbero bedi

 bego baten au goria,

 gorputz ustel au, gandu nasi au

 daiteken arte eroria.

 Biga atera duk, begiak lauso,

 ikullu-zoko beltzetik,

 begiak urrez igurtzi eta

 lauso orrek aldegiten dik.

 Egun otako negar-malkoak

 txuka ditudanean nik,

 ni il arte ez beza Jainkoak nai

 ire errainua galtzerik.

 Nere bigarren albo aingeru,

 nere Jainko-erakusle,

 il arte lagun, ortik onera

 ezegok len ainbat bide.

 Bakar-bakarrik nakustenean

 jendeak esan bezate:

 bekokian dik aren itzala,

 lagun dik oraindik are.